Debbie Macomber - Blosson Street 01 ...

Debbie Macomber

Sklep na Blossom Street

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przędza tworzy sploty, a sztuka robienia na drutach umacnia przyjaźnie i łączy pokolenia

Karen Alfke, projektantka i nauczycielka robótek ręcznych

LYDIA HOFFMAN

Kiedy po raz pierwszy ujrzałam sklep na Blossom Street, pomyślałam o moim ojcu. Przypominał mi, bowiem do złudzenia sklep rowerowy, który prowadził tata, gdy byłam mała. Nawet wielkie witryny, ocienione kolorową markizą w paski, były takie same. Przed naszym sklepem wisiały skrzynie z czerwonymi kwiatami - niecierpkami. To wkład mamy w całe przedsięwzięcie: niecierpki wiosną i latem, chryzantemy jesienią i lśniące, zielone jemioły na Boże Narodzenie. Ja też będę miała kwiaty.

Interes się kręcił i tata przenosił sklep do coraz większych lokali, ale ten pierwszy zawsze lubiłam najbardziej.

Zaskoczyłam agentkę nieruchomości, która miała mi pokazać sklep. Nie zdążyła jeszcze na dobre otworzyć drzwi wejściowych, gdy oznajmiłam:

- Biorę.

Spojrzała na mnie z niepewną miną, podejrzewając zapewne, że się przesłyszała.

- Nie chce pani najpierw obejrzeć całego lokalu? Na górze jest niewielkie mieszkanie.

- Tak, wspominała pani o nim.

Z mieszkania mogłam się tylko cieszyć. Mój kot Wąsik i ja potrzebowaliśmy domu.

- Ale obejrzy pani lokal przed podpisaniem umowy, prawda?

Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową. Ale tak naprawdę nie musiałam oglądać lokalu. Czułam instynktownie, że to idealne miejsce na mój sklep z włóczkami. I dla mnie.

Jedyną wadę stanowiło to, że w okolicy prowadzono liczne prace remontowe i ze względu na bałagan budowlany zamknięto jeden koniec Blossom Street, dopuszczając jedynie ruch lokalny. Ceglany, trzypiętrowy budynek po drugiej stronie ulicy, w którym mieścił się kiedyś bank, przerabiano właśnie na ekskluzywny apartamentowiec. Kilka innych budynków, w tym stary magazyn, też miało wkrótce zamienić się w luksusowe bloki mieszkalne. Architektowi udało się jednak zachować tradycyjny charakter tych starych budowli, co bardzo mnie cieszyło. Prace budowlane miały się jeszcze ciągnąć miesiącami, ale to oznaczało, że mój czynsz nie będzie wygórowany, przynajmniej na razie.

Wiedziałam, że pierwsze pól roku będzie trudne. Tak jest w przypadku każdej małej firmy. Prace budowlane mogły spowodować dodatkowe trudności, ale podobało mi się tam. O niczym lepszym nie marzyłam.

W piątek, wczesnym rankiem, dokładnie tydzień po obejrzeniu lokalu, złożyłam podpis - Lydia Hoffma - na dwuletniej umowie wynajmu. Wręczono mi klucze i kopię umowy. Jeszcze tego samego dnia wprowadziłam się do mojego nowego domu. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek była czymś tak przejęta jak tą przeprowadzką. Czułam, że rozpoczynam nowe życie i pod wieloma względami rzeczywiście tak było.

Otworzyłam „Świat Włóczki" w ostatni wtorek kwietnia. Byłam dumna i blada, kiedy stałam w moim sklepie i patrzyłam na kolory, które mnie otaczały. Mogłam sobie tylko wyobrażać, co powiedziałaby moja siostra, gdyby się dowiedziała, że jednak to zrobiłam. Nie prosiłam jej o radę, bo i tak wiedziałam, że próbowałaby mnie zniechęcić. Margaret nie należy do osób, które dodają innym otuchy.

Znalazłam stolarza, który zrobił białe regały. Większość towaru przyjechała w piątek. Cały weekend spędziłam na sortowaniu włóczek według rodzaju i koloru oraz na układaniu ich starannie na półkach. Kupiłam używaną kasę sklepową, odmalowałam starą ladę i rozstawiłam stojaki. Teraz już mogłam rozpocząć działalność.

To powinna być dla mnie radosna chwila, a tymczasem z trudem powstrzymywałam łzy. Tata tak bardzo by się cieszył, widząc, czego dokonałam. Zawsze był dla mnie wielką podporą, źródłem siły i przewodnikiem. Ogromnie przeżyłam jego śmierć.

U większości ludzi rozmowy o śmierci budzą niepokój, ale ja żyję w poczuciu zagrożenia od tak dawna, że, nie mam z tym problemu. Od czternastu lat ocieram się o śmierć i mogę już o niej rozmawiać tak, jakbym rozmawiała o pogodzie.

Zachorowałam na raka w wieku szesnastu łat. Cały ten koszmar zaczął się dla mnie w sierpniu, w dniu, w którym odebrałam prawo jazdy. Wcześniej z powodzeniem zdałam oba egzaminy, pisemny i praktyczny. Mama pozwoliła mi prowadzić samochód z urzędu, gdzie wręczono mi upragniony dokument, do okulisty. To była rutynowa kontrola - badanie wzroku przed rozpoczęciem kolejnej klasy liceum. Miałam wspaniale plany na ten dzień. Po mojej wizycie u lekarza Becky i ja miałyśmy pojechać na plażę. Cieszyłam się, że po raz pierwszy poprowadzę auto bez asysty mamy, taty czy starszej siostry.

Pamiętam, byłam zła na mamę, że umówiła mnie do lekarza akurat na tamten dzień. Od pewnego czasu miewałam bóle i zawroty głowy, więc tata uznał, że mogę potrzebować okularów. Wcale nie uśmiechała mi się perspektywa paradowania po korytarzach szkoły Lincoln High w okularach. Miałam nadzieję, że rodzice pozwolą mi nosić szklą kontaktowe. Jak się okazało, wada wzroku stanowiła najmniejszy z moich problemów.

Okulista - przyjaciel rodziców - bardzo długo wpatrywał się w kącik mojego oka, świecąc w nie piekielnie jaskrawym światłem. Zadawał wiele pytań na temat zawrotów głowy. To było prawie piętnaście lat temu, ale nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy, gdy potem rozmawiał z mamą - był poważny, posępny i... zatroskany.

- Umówię Lydię na wizytę w Uniwersytecie Waszyngtońskim. Zrobię to niezwłocznie.

Byłyśmy zdumione.

- Dobrze - powiedziała mama, spoglądając to na mnie, to na doktora Reida.

- Czy jest jakiś problem?

Kiwnął głową.

- Nie podoba mi się to, co widzę. Powinien się temu przyjrzeć doktor Wilson.

Doktor Wilson nie tylko się przyjrzał, ale ponadto wywiercił dziurę w mojej czaszce i usunął złośliwego guza mózgu. Teraz mówię o tym lekko, ale nie poszło tak szybko i łatwo. Spędziłam wiele tygodni w szpitalu. Głowa pękała mi z bólu. Po operacji miałam chemię i naświetlania. Bywały dni, kiedy nawet najsłabsze światło sprawiało mi taki ból, że z najwyższym trudem powstrzymywałam się od krzyku; dni, kiedy liczyłam każdy oddech, kurczowo trzymając się życia, bo czułam, że wyślizguje mi się ono z rąk. Ale równie często, budząc się rano, pragnęłam umrzeć - nie mogłam już dłużej tego wytrzymać. Gdyby nie mój ojciec, na pewno bym umarła.

Miałam ogoloną głowę, a gdy włosy zaczynały odrastać, wypadały. Żałowałam straconego roku w szkole, lecz kiedy wreszcie do niej wróciłam, nic nie było takie jak przedtem. Wszyscy patrzyli na mnie inaczej. Nie poszłam na bal na zakończenie roku szkolnego, bo żaden chłopak mnie nie zaprosił. Niektóre koleżanki namawiały, żebym poszła z nimi, ale ujęłam się honorem i odmówiłam. Teraz wiem, że to było niemądre. Mogłam pójść na ten bal.

Najsmutniejsze w całej tej historii jest to, że kiedy zaczęłam wierzyć, że znów mogę normalnie żyć - kiedy uwierzyłam, że warto było brać te wszystkie leki, warto było cierpieć - guz odrósł.

Nigdy nie zapomnę chwili, gdy doktor Wilson oznajmił, że nowotwór powrócił. Pamiętam jednak nie tyle wyraz jego twarzy, ile ból w oczach mojego ojca. Nikt nie wiedział tak dobrze jak on, przez co przeszłam w trakcie dotychczasowego leczenia. Mama w ogóle nie radzi sobie z cierpieniem bliskich osób. Tylko tata nie pozwalał mi się załamać. Jednak tamtego dnia zdał sobie sprawę, że cokolwiek zrobi lub powie, nie zdoła mnie pocieszyć. Miałam wtedy dwadzieścia cztery lata i jeszcze studiowałam, próbując zebrać wystarczającą liczbę punktów, by móc uzyskać dyplom. Nigdy nie uzyskałam dyplomu.

Dwukrotnie pokonałam raka i z pewnością nie jestem już tą beztroską dziewczyną, którą byłam kiedyś. Doceniam każdy dzień, bo wiem, jak piękne jest życie. Choć mam około trzydziestki, większość ludzi uważa, że jestem poważniejsza od innych kobiet w tym wieku. Doświadczenia z rakiem nauczyły mnie, że nic - a zwłaszcza życie - nie jest nam dane raz na zawsze. Nie przyjmuję kolejnych dni z bezmyślną akceptacją. Wiem, że życie może mi wynagrodzić cierpienia. Gdyby nie rak, byłabym teraz zupełnie inną osobą. Tata twierdził, że zyskałam jakąś szczególną, spokojną mądrość, i chyba miał rację. Mimo to pod wieloma względami jestem naiwna. Zwłaszcza, jeśli chodzi o mężczyzn i relacje damsko-męskie.

Jedną z rekompensat za moje cierpienie - tą, za którą jestem wdzięczna losowi najbardziej — jest to, że podczas leczenia nauczyłam się robić na drutach.

Pokonałam raka dwukrotnie, ale tata niestety nie. Mój drugi nowotwór go zabił. Tak przynajmniej uważa moja siostra. Nigdy tego nie powiedziała, lecz ja wiem, co myśli. Zresztą podzielam jej zdanie. Tata umarł na atak serca, tak bardzo się postarzał, kiedy stwierdzono u mnie nawrót choroby, że to musiało się odbić na jego zdrowiu. Wiedziałam, że gdyby mógł się ze mną zamienić, zrobiłby to z ochotą.

Czuwał przy moim łóżku, kiedy tylko mógł. I zwłaszcza tego Margaret nie może mi wybaczyć - że tak wiele czasu i uwagi tata mi poświęcał podczas choroby. Mama też - o ile pozwalała jej ograniczona odporność psychiczna.

Kiedy powtórnie stwierdzono u mnie raka, Margaret miała już męża i dwójkę dzieci. Mimo to zdaje się uważać, że została oszukana. Wciąż zachowuje się tak, jakby sądziła, że choroba była moim wyborem, czymś, co wolałam od normalnego życia.

Nie ulega wątpliwości, że moje stosunki z siostrą są napięte. Przez wzgląd na mamę, zwłaszcza teraz, gdy tata nie żyje, staram się żyć z Margaret w zgodzie. Ona mi jednak tego nie ułatwia. Wciąż chowa do mnie urazę.

Moja siostra była przeciwna temu, abym otwierała sklep, tak jak z pewnością zniechęcałaby mnie do każdego przedsięwzięcia. Oczy rozjaśniają jej się na myśl, że może mi się nie powieść. Według statystyk większość nowych firm upada przed upływem roku. Uważałam jednak, że muszę spróbować.

Posiadałam niezbędne fundusze. Były to pieniądze odziedziczone po mojej babce ze strony mamy, która umarła, gdy miałam dwanaście lat. Tata mądrze je zainwestował i teraz dysponowałam niemałym kapitałem. Może powinnam była zachować te środki na czarną godzinę, ale ciągły stan zagrożenia towarzyszył mi od szesnastego roku życia i miałam dosyć takiej zapobiegliwości. W głębi duszy wiedziałam, że tata by mnie poparł.

Nauczyłam się robić na drutach, kiedy przechodziłam chemioterapię. Nabieranie kolejnych oczek daje poczucie celu i spełnienia. Kiedy cały świat wali się w gruzy, człowiek zaczyna tęsknić za porządkiem Odnalazłam go w robótkach ręcznych. Czytałam gdzieś, że robienie na drutach obniża stres w większym stopniu niż medytacja. Dla mnie ten pierwszy sposób był lepszy również, dlatego, że wiązał się z czymś namacalnym. Z działaniem, robieniem czegoś konkretnego. Nie wiedziałam, co przyniesie przyszłość, ale byłam pewna, że z drutami w rękach i kłębkiem wełny na kolanach pokonam wszelkie przeciwności. Każdy kolejny splot stanowił jakieś osiągnięcie. Zdarzały się dni, kiedy robiłam tylko jeden rządek, ale nawet wtedy miałam poczucie spełnienia. To było dla mnie ważne. Bardzo ważne.

W ciągu lat nauczyłam robić na drutach sporą grupę osób. Moimi pierwszymi uczniami byli inni pacjenci poddawani chemioterapii. Poznaliśmy się w Centrum Onkologii w Seattle. Wkrótce potem - dzięki mojej inicjatywie - wszyscy pacjenci tego ośrodka, a więc również mężczyźni, robili na drutach małe ręczniczki. Podejrzewam, że klinika dysponuje obecnie dożywotnim zapasem bawełnianych ręczniczków! Następnym wyzwaniem, jakie postawiłam przed swoimi uczniami, było zrobienie małego dywanika. Miewałam porażki, ale znacznie więcej sukcesów. Czułam, że moja cierpliwość została nagrodzona, kiedy inni ludzie też znajdowali w tym zajęciu ukojenie.

Teraz mam własny sklep i sądzę, że najlepszym sposobem na pozyskanie klientów jest zaoferowanie kursów robienia na drutach. Nigdy nie sprzedam dość włóczki, by wyjść na swoje, jeśli będę uczyła, jak się robi ręczniczki. Zacznę, więc od kocyków dla dzieci według prostego wzoru mojej ulubionej projektantki, Ann Norling - tylko lewe oczka i prawe.

Nie wiem, czego się spodziewać po tym nowym przedsięwzięciu, ale jestem dobrej myśli. Osobę chorą na raka - lub taką, która miała raka - nic nie stymuluje bardziej niż nadzieja. Ona trzyma nas przy życiu. Jesteśmy od niej uzależnieni.

Robiłam właśnie afisz z informacją o kursie dla początkujących, kiedy rozległ się dźwięk dzwonka nad drzwiami. Oto wszedł do sklepu mój pierwszy klient!

Rozpromieniona, podniosłam wzrok. I wtedy entuzjazm prysł. Okazało się, że to Margaret.

- Cześć - zagaiłam, udając, że cieszę się z tej wizyty.

Nie byłam zachwycona, że już w pierwszym dniu mojej działalności siostra przyszła podciąć mi skrzydła.

- Mama powiedziała, że postawiłaś na swoim.

Milczałam. Margaret zmarszczyła brwi.

- Byłam w pobliżu i pomyślałam, że wpadnę obejrzeć sklep.

Wykonałam szeroki gest ręką.

- No i jak ci się podoba? - zapytałam, trochę wbrew sobie.

Nawet się nie zająknęłam, że Margaret nigdy nie bywa w tej okolicy.

Siostra rozejrzała się dokoła.             

- Jest lepszy, niż sądziłam.             

Uznałam to za wielki komplement.

- Nie mam jeszcze dużego asortymentu, ale postaram się go uzupełnić w ciągu najbliższego roku. Oczywiście nie dostarczono jeszcze całego towaru. Zamierzam zamówić włóczki z Australii i Irlandii. Wszystko jednak wymaga czasu i pieniędzy.

Powiedziałam znacznie więcej, niż zamierzałam.

- Oczekujesz pomocy ze strony mamy? – zapytała bezpardonowo.

Pokręciłam głową.

- Nie martw się. Robię wszystko sama.

A więc to był powód jej wizyty. Margaret podejrzewała, że chcę wykorzystać matkę. Poczułam się urażona jej pytaniem, ale darowałam sobie ciętą ripostę.

Margaret przeszyła mnie wzrokiem, jakby nie była pewna, czy powiedziałam prawdę.

- Sprzedałam akcje Microsoftu - wyznałam.

Margaret wytrzeszczyła głębokie, brązowe oczy, tak podobne do moich.

- Nie zrobiłaś tego.

Co ona sobie myślała? Że miałam w szufladzie wolną gotówkę?

- Musiałam.

Z powodu moich przejść zdrowotnych żaden bank nie chciał udzielić mi pożyczki. Chociaż od czterech lat nie mam raka, nadal jestem traktowana jako potencjalne ryzyko.

- Cóż, to twoje pieniądze. - Margaret wypowiedziała te słowa tonem, który miał sugerować, że popełniłam straszny błąd. - Nie sądzę, by tata był z tego zadowolony.

- On pierwszy by mnie poparł. - Może lepiej było tego nie mówić, ale nie mogłam się powstrzymać.

- Pewnie masz rację - powiedziała chłodnym tonem, który zawsze pojawiał się w naszych rozmowach. - Tata nie potrafił ci niczego odmówić.

- To pieniądze ze spadku - przypomniałam.

Sądzę, że jej część spadku wciąż przynosi spore zyski.

Margaret przeszła się po sklepie, oglądając go krytycznym okiem.

Biorąc pod uwagę niechęć, jaką okazywała mi siostra, trudno zrozumieć, dlaczego relacje z nią są dla mnie takie ważne. Mama podupadła na zdrowiu, nie potrafi żyć bez taty. Obawiam się, więc, że wkrótce zostaniemy tylko my dwie, ja i Margaret. Myśl o braku obojga rodziców przeraża mnie.

Cieszę się, że nie wiem, co przyniesie przyszłość. Kiedyś zapytałam tatę, dlaczego Bóg nie chce nam zdradzić, jaki czeka nas los. Odpowiedział, że to, że nie znamy naszej przyszłości, jest błogosławieństwem, bo gdybyśmy ją znali, nie wzięlibyśmy odpowiedzialności za swoje życie i szczęście. W tej sprawie, podobnie jak w wielu innych, tata miał całkowitą rację.

- Jakie masz plany? - zapytała Margaret.

- Zacznę skromnie.

- Jak chcesz zdobyć klientów?

- Wykupiłam ogłoszenie w „Yellow Pages". Nie wspomniałam, że nowa książka telefoniczna pojawi się na rynku dopiero za dwa tygodnie. Po co dawać siostrze broń do ręki? Roznosiłam też ulotki w okolicy, ale nie wiedziałam, jak dalece to będzie skuteczne. Najbardziej liczyłam na pocztę pantoflową. Starsza siostra zachichotała pogardliwie. Musiałam mocno zacisnąć zęby, żeby nie dać po sobie poznać, jak to na mnie podziałało.

- Zamierzam też powiesić afisz z informacją o kursie robienia na drutach.

- Naprawdę sądzisz, że ręcznie wykonany afisz przyciągnie ludzi do twojego sklepu? Nie sposób tutaj zaparkować. Nawet, kiedy otworzą ulicę, trudno się spodziewać dużego ruchu na tym gruzowisku.

- Nie, chociaż...

- Życzę ci dobrze, ale...

- Naprawdę dobrze mi życzysz? - przerwałam jej.

Trzęsły mi się ręce, kiedy szlam w stronę witryny, żeby umieścić w niej ogłoszenie o kursie.

- Co to ma niby znaczyć?

Odwróciłam się w stronę siostry, która ma sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu i jest wyższa ode mnie o dobre siedem centymetrów. Poza tym waży ze dwadzieścia kilogramów więcej niż ja. Ciekawe, czy widząc nas razem, ktokolwiek domyśliłby się, że jesteśmy spokrewnione, a jednak w dzieciństwie byłyśmy do siebie całkiem podobne.

- Myślę, że chcesz, żeby mi się nie udało - powiedziałam szczerze.

- To nieprawda! Przyszłam dzisiaj, bo... interesuje mnie to, co robisz. - Uniosła lekko podbródek, jakby chciała mnie wyzwać na pojedynek. - Ile masz lat? Dwadzieścia dziewięć, trzydzieści?

- Trzydzieści.             

- Najwyższy czas dorosnąć...

To nie było fair.

- Właśnie próbuję to zrobić. Wyprowadziłam się od mamy i zamieszkałam nad sklepem. Rozkręcam własny interes i bardzo ci dziękuję za wsparcie.

Margaret rozłożyła bezradnie dłonie.

- Chcesz, żebym kupiła od ciebie włóczkę? Tego chcesz? Wi...