Demony w polskiej polityce ...

Łuczewski: Demony w polskiej polityce

13.10.2011

Wydaje się wam, że Janusz Palikot jest demonem? To byłoby zbyt proste. Bo demony są tam, gdzie się ich nie spodziewamy. Są pośród tych, którzy wydają nam się święci: pośród nas samych.

Palikot jest surferem na falach trendów społecznych: od pokolenia JP2 po "ruch 9/10 sierpnia". Jeśli pojawia się w nim coś demonicznego, to tylko dlatego, że polskie społeczeństwo już wcześniej zostało opętane.

Gra w jedność

Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zapanowała narodowa jedność. Paradoksalnie (choć nie jest to paradoks dla osób znających teorię francusko-amerykańskiego antropologa Rene Girarda) ta żałoba była celebrowana przez tych, którzy czuli się winni katastrofy. Paweł Reszka i Michał Majewski w książce "Daleko od miłości" przytaczają słowa byłego ministra: "Katastrofa zmasakrowała psychicznie Donalda. On od początku wiedział, że to się skończy oskarżeniami pod jego adresem, że to jego wina, że ponosi odpowiedzialność. Miał tę świadomość od pierwszych dni". Podobną świadomość miał zapewne Bronisław Komorowski, który publicznie żałował swoich fantazji o śmierci Lecha Kaczyńskiego ("jaka wizyta…", "może gdzieś poleci…"). Uderzająca jest scena z filmu "Mgła", gdy Tusk, Komorowski i Sikorski przyjmują kondolencje od delegacji z całego świata, a Jarosław Kaczyński wraz z rodziną jest w tym czasie w krypcie wawelskiej katedry. Mamy kapitalną scenę, gdy "sprawcy" przyjmują kondolencje w imieniu swoich "ofiar". I właśnie "sprawcy" tworzą jedność narodową. Jedność ich wzmacnia, jest im na rękę, służy ich interesom. Jedność zawsze służy tym, którzy stoją na szczycie systemu.

W grę jedności grał przez długi czas w kampanii prezydenckiej także Jarosław Kaczyński. On, podobnie jak jego polityczni przeciwnicy, doskonale wyczuł tę atmosferę. Stąd dostosował się do społecznych trendów, stąd "zmienił się", stąd jego "łagodne oblicze", niepytanie o przyczyny katastrofy, list do braci Rosjan, kokietowanie postkomunistów. W praktyce politycznej Jarosław Kaczyński stawał się "sobowtórem" Donalda Tuska i Bronisława Komorowskiego.

Szybko okazało się jednak, że jedność oparta jest na ukrytej przemocy i wypieranej odpowiedzialności. Najlepiej widać to na przykładzie działań sztabu wyborczego Jarosława Kaczyńskiego. Z jednej strony, jego członkowie zmierzali do budowania zgody narodowej, zakończenia wojny polsko-polskiej, to oni podsunęli pomysł pochowania Lecha Kaczyńskiego na Wawelu, ale z drugiej strony, kiedy Kaczyński po zakończonej kampanii po raz kolejny "zmienił się", zdradzili go, oskarżając o "podpalanie polskiej polityki" i wzywając do "budowania kordonu sanitarnego" wokół niego. Retoryka jedności bardzo szybko pokazała, że skrywa nienawiść, przemoc i agresję. Nic dziwnego, że osoby, które jeszcze przed chwilą robiły wszystko, aby Kaczyński wygrał, zapominając w imię jedności o przyczynach katastrofy, szybko przeszły na stronę jej "sprawców".

Sakralizacja polityki

W nowoczesnym społeczeństwie jedność nie może trwać wiecznie. Jej demoniczne korzenie najpierw ujawnili "solidarni 2010", domagający się prawdy o katastrofie smoleńskiej. Nieprzypadkowo ich najważniejszym symbolem stał się krzyż. W naszej kulturze krzyż pojawia się w momentach narodowej traumy, ale też w chwilach kiedy ktoś odchodzi. Patrząc dalej, krzyż to symbol niewinnej ofiary, niewinnego cierpienia. Krzyż jest znakiem, który każe sobie zadawać pytanie o "nasze winy". Takim właśnie symbolem był krzyż na Krakowskim Przedmieściu. Jeśli ci, którzy zginęli, lecąc do Katynia, ponieśli niewinną śmierć, to znaczy, że ktoś jest winny. W ten sposób narodowa jedność rozpadała się. Nie da się stworzyć wspólnoty między sprawcą a ofiarą.

Ponieważ była to katastrofa narodowa, krzyż w sposób naturalny łączył się z symbolami narodowymi i to do tego stopnia, że Jarosław Kaczyński nazwał go substytutem pomnika. Dla Pawła Milcarka była to desakralizacja krzyża. Z drugiej strony jednak, można na to spojrzeć jako na próbę sakralizacji polskiej polityki. Oba te spojrzenia są uprawnione i racjonalne. Nigdy nie rozstrzygniemy sporu między nimi, bo nie możemy rozstrzygnąć sporu między optymistą, który widzi szklankę do połowy pełną (sakralizację polityki poprzez krzyż), i pesymistą, dla którego jest w połowie pusta (desakralizacja krzyża poprzez politykę). Tak czy inaczej, na Krakowskim Przedmieściu byliśmy świadkami procesu kanonizacji Lecha Kaczyńskiego. Tym razem to nie społeczeństwo celebrowało samo siebie, lecz niewinną ofiarę.

Voodoo na Krakowskim Przedmieściu

Obok procesu kanonizacji wzbierał stopniowo proces profanacji. W takim natężeniu możliwy on był jedynie w Polsce. Tylko w katolickim kraju pogaństwo może przybierać równie radykalne formy. Tak jak kanonizacja łączy się z symbolami chrześcijańskimi, z krzyżem, tak profanacja łączy się z pogaństwem, archaicznymi kultami i dekonstrukcją krzyża. Szydzenie ze świętości, krzyż z puszek "Lech", hasła typu "mam bóle w krzyżu", "chcemy koła zamiast krzyża", "jest krzyż, jest impreza", prześmiewcze biczowanie niszczyły symbol niewinnej ofiary i "naszych win". A kiedy niszczymy symbol krzyża, z jednej strony, niewinna ofiara przestaje być niewinna, a z drugiej – my sami zaczynamy uważać siebie za niewinnych. Kiedy krzyż zostaje zdekonstruowany, powracają archaiczne praktyki, które znamy z opisu ludów pierwotnych. Kolejne granice, pochodzące z chrześcijaństwa, zostają unicestwione. Nikną ostatnie tabu. Ludzie, upojeni alkoholem, narkotykami, rytmem, śmiechem, tracą samokontrolę. Stają się dyszącym emocjami tłumem. Tłumem, który wyłamuje się z oków cywilizacji i po kolei przekracza granicę wstydu (wypróżnianie się na znicze), powraca do orgiastycznych praktyk ("pokaż cycki!"), i zmierza nieustannie w kierunku ukrywanej przemocy: "Jeszcze jeden!", "jeszcze jeden!". Symbolicznym momentem było rozerwanie, pośród śmiechu i zabawy, pluszowej kaczki. To było już nie tylko życzenie śmierci, ale prawdziwe voodoo – tym bardziej perwersyjne, że odgrywane w konwencji karnawału. Choć Dominika Taras zapewniał, że jego "celem jest pokazanie, że to oni są agresywni", sam uległ sile tłumu. Ludzie naprawdę przestali wiedzieć, co czynią.

Chrześcijańskie uświęcenie Lecha Kaczyńskiego wywołało gwałtowną, pogańską profanację. Najlepiej pokazały to okrzyki "chcemy Barabasza". Ludzie nie chcieli już krzyża, chcieli ukrzyżować, nie chcieli już bezbronnego mesjasza, który nie umie obronić się przed przemocą, ale mesjasza, który będzie ziemskim królem, uzbrojonym profetą, liderem politycznym. Tym właśnie dwa tysiące lat temu był dla skandującego, żądnego krwi tłumu Barabasz.

Sprawcy i ofiary

Jaka wspólnota, taki Barabasz. Na Krakowskim Przedmieściu Barabaszem nie mógł zostać Dominik Taras, który ma charyzmę mokrej szmaty. Tę rolę wziął więc na siebie Palikot: w wywiadzie dla Newsweeka, parodiując ukrzyżowanie Chrystusa, odwracając znaczenie krzyża, ogłosił się "mesjaszem".

Jego trajektoria była analogiczna do trajektorii Jarosława Kaczyńskiego. W tym sensie byli oni własnymi "sobowtórami". Tak jak tak Palikot przechodził od jedności do profanacji, tak Kaczyński przechodził od strategii jedności do strategii kanonizacji.

Strategia profanowania Lecha Kaczyńskiego jest w istocie rewersem strategii jedności: obie dążą do zapomnienia o niewinnej ofierze. Dlatego Donald Tusk skrycie wspierał działania Palikota. Dlatego też Palikot, atakujący Lecha Kaczyńskiego, spotkał się z byłymi sztabowcami Prezesa PiS, którzy chcieli kontynuować dziedzictwo Lecha Kaczyńskiego ("Polska jest najważniejsza"), aby pomóc im w decyzji o założeniu własnej partii.

Działania Palikota definitywnie zakończyły okres żałoby narodowej. Były polityk Platformy ponownie zaatakował Lecha Kaczyńskiego. "Ja wziąłem na siebie rolę kozła ofiarnego – twierdził. – Niech publicyści po mnie skaczą, niech mnie obrzucają różnymi rzeczami." Powoli przekraczał kolejne bariery. Mówił, że to "prezydent ma krew na rękach", że "dokonał aktu przemocy w Smoleńsku", "szastał życiem", oskarżał o naciski na pilotów, które spowodowały "niepotrzebną, głupią i bezsensowną śmierć". "Odpowiedzialność moralną" miał ponosić także Jarosław Kaczyński, który rozmawiał z bratem niedługo przed katastrofą. Prezes PiS był następnie oskarżany o polityczną instrumentalizację katastrofy, o nekrofilię ("symbolicznie morduje swojego brata", "doprowadził tragiczną śmierć do kabaretu"), oszukiwanie wyborców swoją rzekomą przemianą. Palikot przypisał mu krwawe intencje, "nieprawdopodobną agresję", podjudzanie ludzi broniących krzyża do morderstwa ("jak Serbowie Chorwatów, a Chorwaci Serbów"). Tłumaczył się tym, że "przestraszył się tego, że Jarosław Kaczyński w końcu doprowadzi do rozlewu krwi w Polsce. Ja obserwuję jego działalność od kilku miesięcy, wyraźnie w kierunku podburzenia ludzi w Polsce i tego, że ktoś może się targnąć na Komorowskiego." "W Polsce poleje sie krew i Jarosław Kaczyński będzie za to odpowiedzialny" – wieszczył. Skoro Jarosław Kaczyński był tak niebezpieczny, nie można się dziwić, że w imieniu Bronisława Komorowskiego Palikot ogłosił: "Zastrzelimy Jarosława Kaczyńskiego, wypatroszymy i skórę wystawimy na sprzedaż w Europie." Według byłego polityka Platformy, Kaczyński chciał "popełnić polityczne samobójstwo." Podobne fantazje snuł Kazimierz Kutz: "Skończy samobójstwem. (...) Wcale mu tego nie życzę. Ale śmierć samobójcza to wcale nie jest taka zła rzecz, jeśli człowiek ma się męczyć". Sam Palikot swój własny projekt polityczny chciał budować na "na trupie Jarosława Kaczyńskiego, który się zabije o krzyż smoleński."

I wtedy powtórzyła się sekwencja znana z katastrofy smoleńskiej. Spirala agresji, której nie traktuje się serio, a potem nagle śmierć. Były członek PO, Ryszard C., chcąc zabić Jarosława Kaczyńskiego, zamordował niejako w jego zastępstwie Marka Rosiaka i ciężko ranił nożem drugiego działacza PiS. Prawie udało mu się "wypatroszyć kaczkę" i zrealizować to, o czym fantazjował tłum na Krakowskim Przedmieściu ("jeszcze jeden"!) i co zapowiadał Palikot. Co stało się po mordzie w Łodzi? W miniskali powtarza się to, co działo się po Smoleńsku. Z jednej strony, strategia jedności: PO mówiło, żeby tej śmierci nie wykorzystywać politycznie, że trzeba się skupić na ludzkiej tragedii, że nie można ranić najbliższych. Gromadzimy się nad czyimś grobem, ale tylko po to, aby nie pytać, dlaczego został zabity. Z drugiej strony, ze strony zwolenników PiS mieliśmy proces kanonizacji. Wreszcie, profanowanie. Pojawiły się głosy, że Marek Rosiak sam był sobie winny, przecież był w PiS – siał wiatr, a więc zebrał burzę. Palikot oskarżył Jarosława Kaczyńskiego o "podkręcanie emocji, że ludziom puszczają nerwy". "W Polsce możemy się spodziewać wszystkiego, Kaczyński chciał doprowadzić do katastrofy, do tego, że ktoś kiedyś kogoś zabije czy zastrzeli." Zarzucił mu, że sam nie przejął się śmiercią w Łodzi, bo nawet tam nie pojechał. Zamiast tego oskarżył "pół Polski o to zabójstwo. Identycznie zachowywał się po śmierci Lecha Kaczyńskiego. Na śmierci brata, na śmierci najbliższych współpracowników buduje kapitał polityczny. To jest obrzydliwe. To jest moralnie naganne".

Co więcej, prawdziwym obiektem ataku Ryszarda C. miał być nie tyle Kaczyński, co… Stefan Niesiołowski. W ten sposób "sprawcom" nie wystarcza już przyjmowanie kondolencji w imieniu "ofiar", oni sami chcą stać się "ofiarami": "Jak pomyślę, że ten człowiek z pistoletem, z którego za godzinę zastrzelił człowieka, mnie szukał, to poczułem, że Pan Bóg mnie ochronił. To ja mógłbym te kule otrzymać. Nie sądzę, żeby przyszedł do mnie w przyjaznych zamiarach, on mnie szukał. Jeśli taką konstrukcję przyjąć, to można powiedzieć, że pierwszym politykiem na liście łódzkiej byłem ja." Kazimierz Kutz naraz poczuł się zagrożony i zażądał ochrony osobistej. Janusz Palikot zaś rozważał złożenie pozwu przeciw… Jarosławowi Kaczyńskiemu za podżeganie do mordu "jego osoby": "Tego typu wypowiedzi mają na celu zachęcenie jakichś osób niepoczytalnych, słabych, niespełna rozumu, żeby targnęły się na moje życie, czy Niesiołowskiego, Kutza lub Tuska. Jest to przykład całkowitego braku odpowiedzialności ze strony tych polityków." Nic dziwnego, że w sondażu przeprowadzonym przez Homo Homini 72% ankietowanych winnym śmierci w Łodzi uznało Prezesa PiS.

Fałszywy mesjanizm

Miał rację Grzegorz Miecugow, który stwierdził, że katastrofa smoleńska "obudziła demony". Miała rację też Agata Bielik-Robson, która dostrzegła w nas "mroczne wyziewy polskiego pseudomesjanizmu". Janusz Palikot jest jedynie wyrazicielem podskórnych trendów społecznych. To nie przypadek, że dzięki marketingowym umiejętnościom rozpoznawania nastrojów zmienia się i dostosowuje do otoczenia. Palikot nie jest demiurgiem, nie steruje społeczeństwem. Jest naszym produktem i symbolem demonów, które nas trapią.

Michał Łuczewski