Dawid Weber - Honor Harrington T02 - ...

David Weber

HONOR HARRINGTON

HONOR KRÓLOWEJ

(Przełożył: Jarosław Kotarski)

SCAN-dal

Kuter minął ostrą granicę między słonecznym blaskiem a mrokiem cienia. Takie nagłe przejście możliwe było jedynie w przestrzeni, ale dawało idealnie wyraźny obraz, toteż wysoka kobieta w czarno-złotym mundurze Royal Manticoran Navy mogła napawać się widokiem swego okrętu przez okno z armaplastu. W pewnym momencie zmarszczyła brwi, a siedzący na jej ramieniu kremowo-szary treecat gwałtownym ruchem zmienił położenie ciała, gdy wyciągnęła prawą rękę.

- Sądziłam, Andy, że przedyskutowaliśmy już wymianę bety 14 z komandorem Antrimem - powiedziała spokojnym sopranem.

Niski, młody komandor porucznik, do którego skierowane były te słowa, skrzywił się leciutko, rejestrując całkowity brak emocji w jej głosie.

- Przedyskutowaliśmy, ma'am - przyznał, sprawdzając coś w notesie. - Dokładnie szesnastego przed pani urlopem. Obiecał się z nami skontaktować w tej sprawie.

- Czego nigdy nie zrobił - dokończyła kapitan Honor Harrington.

- Zgadza się, ma'am - przytaknął komandor porucznik Venizelos. - Przepraszam, powinienem był go przycisnąć.

- Miałeś masę innych spraw - odparła i Andreas Venizelos z trudem ukrył kolejny grymas: Honor rzadko zwracała uwagę swoim oficerom, ale tym razem wolałby parę ostrych słów niż pełen zrozumienia ton, zupełnie jakby szukała dla niego usprawiedliwienia.

- Miałem, ma'am, ale powinienem był o tym pamiętać. Oboje wiemy, jak stoczniowcy lubią wymieniać węzły napędu - wdusił kilka klawiszy w notesie.

- Skontaktuję się z nimi, kiedy tylko znajdziemy się z powrotem na Vulcanie.

- Doskonale, Andy - odwróciła się ku niemu i uśmiechnęła złośliwie. - Daj mi znać, jak zacznie się wykręcać. Jeden lunch z admirał Thayer i choć co prawda nie otrzymałam jeszcze oficjalnych rozkazów, mogę się założyć, że zna ich treść chociażby w ogólnych zarysach.

Venizelos odwzajemnił uśmiech z całkowitym zrozumieniem i równą złośliwością - oboje wiedzieli, że Antrim próbuje starego numeru, który przeważnie okazywał się skuteczny. Kiedy załoga stoczni nie chciała wykonać jakiejś wyjątkowo kłopotliwej naprawy czy modernizacji, uważając, że nie jest ona konieczna, zajmowano się wszystkimi pozostałymi, i to wolniej niż zwykle, licząc na to, że zanim będą w stanie zabrać się za tę właśnie naprawę, minie czas na nią przeznaczony. Konsekwencją był dylemat kapitana i zazwyczaj wolał on opuścić stocznię w wyznaczonym terminie bez wykonania prac, niż ryzykować niezadowolenie Ich Lordowskich Mości z powodu opóźnienia. Pech komandora Antrima polegał na tym, że metoda skutkowała tylko wobec kapitanów wykazujących małe zdecydowanie w stosunkach ze stoczniowcami, czego o Honor nie dało się powiedzieć. Na dodatek wieść niosła, iż Pierwszy Lord Przestrzeni ma konkretne plany względem HMS Fearless, co oznaczało, że ktoś oberwie za opóźnienie w remoncie, jeśli takowe wystąpi. A Venizelos podejrzewał, że dowódca Stacji Kosmicznej Jej Królewskiej Mości Vulcan będzie wolał wszystko od tłumaczenia się admirał Danvers, bowiem Trzeci Lord Przestrzeni słynęła z niewielkiej cierpliwości i skłonności do kolekcjonowania skalpów.

- Rozumiem, skipper. Czy ma pani cos przeciwko temu, żebym wspomniał o tym lunchu Antrimowi?

- Nie dobijaj biedaka, Andy. Chyba że zacznie się uczciwie wykręcać, ma się rozumieć.

- Oczywiście, ma'am.

Honor uśmiechnęła się, tym razem bez złośliwości, i odwróciła do okna.

Fearless miał włączone biało-zielone światła pozycyjne, jak zawsze w czasie cumowania. Patrząc na okręt, Honor nadal czuła znajomą już dumę. Kadłub ciężkiego krążownika lśnił bielą w blasku słońca, a miał tysiąc dwieście metrów długości i masę trzystu tysięcy ton, więc było na co popatrzeć. Z otwartego stanowiska artyleryjskiego, znajdującego się sto pięćdziesiąt metrów przed rufowym pierścieniem napędu, promieniowało światło, gdyż trwała naprawa grasera numer 5. Co prawda sądziła, że problemy wywołane są przez oprogramowanie fabryczne, ale komisja stoczniowa uznała, że winien jest wadliwy sprzęt, toteż teraz kręcili się wokół niego technicy w skafandrach próżniowych.

Wzruszyła mimowolnie ramionami, co spotkało się z niezadowolonym prychnięciem Nimitza, zmuszonego głębiej wbić pazury w wywatowany naramiennik, by utrzymać równowagę. Mruknęła przepraszająco, gładząc go za uszami, ale ani na moment nie oderwała wzroku od okna, za którym powoli przesuwał się kadłub okrętu.

Przelot kutra wywoływał chwilowe przerwy w pracy i wiedziała, że przyglądający mu się stoczniowcy nie robią tego z ciekawości, ale z irytacji - z zasady nie lubili kapitanów kontrolujących prace przed ich zakończeniem, prawie tak samo jak kapitanowie nie lubili, gdy ktoś poza załogą grzebał przy ich okręcie.

Uśmiechnęła się w duchu - co prawda nigdy tego od niej nie usłyszą, ale była pod wrażeniem. Bardzo wiele zrobiono w czasie jej dwutygodniowej nieobecności i to mimo biernego oporu w sprawie wymiany węzła napędu. Co prawda spora w tym była zasługa Venizelosa, który okazał się całkiem utalentowanym nadzorcą niewolników, ale przy niechętnym podejściu załogi stoczni on także niewiele by wskórał. Rozumiała ich niechęć do wymiany węzła, bo była to duża i kłopotliwa naprawa, ale Antrim nie miał cienia szansy, by jej uniknąć. A to dlatego, że węzeł beta 14 sprawiał kłopoty niemalże od momentu przyjęcia okrętu po próbach i załoga maszynowa wystarczająco długo się z nim męczyła. Nie był naturalnie tak istotny jak węzeł alfa i okręt mógł się bez niego poruszać ze zwyczajowym osiemdziesięcioprocentowym przyspieszeniem, ale komandora Antrima nie będzie na pokładzie następnym razem, gdy okaże się, że potrzebna jest pełna prędkość. Albo i trochę więcej. I fakt, że wymiana kosztować będzie jakieś pięć milionów dolarów, co również miało wpływ na jego niechęć do jej wykonania, nie miał dla Honor najmniejszego znaczenia.

Kuter skręcił łagodnie, przeleciał za rufowymi stanowiskami uzbrojenia pościgowego i geometrycznie doskonałym kształtem głównej anteny szerokopasmowych sensorów, której większa część i tak była niewidoczna, gdyż nie mieściła się w obramowaniu okna. Mimo to Honor z zadowoleniem dostrzegła, że najważniejsze elementy zostały wymienione.

Okręt był nowy - miał dwa i pół roku standardowego, ale pewne elementy trzeba było wymienić, gdyż czas ten spędzony został na lotach bojowych, a nie siedzeniu na orbicie. Sprawował się naprawdę dobrze i jego budowniczowie mogli być z niego dumni. To, że wciśnięto im nie do końca sprawdzony węzeł napędu rufowego, nie było ich winą. Zresztą okazało się to dopiero w czasie normalnej eksploatacji, a nie rejsu próbnego. Co prawda patrole antypirackie nie stanowiły aż takiego obciążenia dla napędu, ale zawsze lepiej było mieć w pełni sprawny okręt do dyspozycji. Nie były wymarzonym przydziałem Honor, ale ktoś musiał je przeprowadzać, a pozytywną stroną była całkowita samodzielność. Pryzowe ze zdobytych jednostek, na które się natknęła, a które udając silesiańskich korsarzy, zajmowały się klasycznym piractwem, także było miłą gratyfikacją finansową, zaś uratowanie pasażerskiego liniowca mogło stanowić powód do dumy dla każdego. Niestety, takie atrakcje w służbie patrolowej zdarzały się rzadko i oddzielały je nudne okresy monotonnej, ciężkiej służby, męczące, od kiedy minęła pierwsza radość z dowodzenia ciężkim krążownikiem i to w dodatku zupełnie nowym.

Zapamiętała położenie porysowanego fragmentu kadłuba nad stanowiskiem grasera, który wymagał odmalowania po zakończenia remontu, i uśmiechnęła się w duchu, przypominając sobie plotki związane z następnym przydziałem. Ochota z jaką admirał Courvosier przyjął zaproszenie na tradycyjne party towarzyszące przyjęciu okrętu do służby, wskazywała, że może w nich być więcej prawdy niż zazwyczaj. Byłaby z tego bardzo zadowolona -nie widziała Courvosiera od dawna, a nie służyła pod nim jeszcze dłużej. Co prawda politycy i dyplomaci byli jeszcze gorszą bandą niż piraci, ale przynajmniej zapowiadało się, że będzie to ciekawsze zajęcie od patrolowania.

- Ten młodzian ma całkiem zgrabny tyłek nawet jak na oficera - zauważyła doktor Allison Chou Harrington. -Założę się, że miałabyś niezłą uciechę, uganiając się za nim po pokładzie.

- Mamo! - Honor z trudem zdusiła chęć uduszenia rodzicielki tu i teraz i rozejrzała się szybko.

Na szczęście nikt nie zareagował, czyli nikt nie usłyszał tego komentarza. Pierwszy raz w życiu była zadowolona ze zwyczajowego, wszechobecnego gwaru towarzyszącego każdemu przyjęciu.

- Nie przesadzaj- obruszyła się matka ze złośliwym błyskiem. w migdałowych oczach. - Powiedziałam tylko...

- Wiem, co powiedziałaś, a ten ,,młodzian" jest moim zastępcą!

- I bardzo dobrze - ucieszyła się doktor Harrington. -To tylko ułatwia sprawę. I nie będziesz mi chyba usiłowała wmówić, że nie jest przystojny?! Założę się, że musi się kijem opędzać od adoratorek. Naturalnie, jeśli jest na tyle głupi... Popatrz tylko na jego oczy: mają taki sam wyraz jak ślepia Nimitza w okresie, gdy szuka partnerki.

Honor poczuła, że za chwilę - i to krótką - trafi ją apopleksja, a Nimitz spojrzał z naganą na mówiącą, przekrzywiając łeb z dezaprobatą. Nie żeby miał cokolwiek przeciwko komentarzom dotyczącym swoich osiągnięć seksualnych, ale doskonale wyczuwał, jaką satysfakcję czerpała matka jego człowieka z tych przycinków.

- Komandor Venizelos nie jest treecatem, jak byś nie zauważyła, a ja nie mam najmniejszego zamiaru ganiać za nim gdziekolwiek - oznajmiła Honor stanowczo.

- Niestety, tak podejrzewałam. Nigdy nie wykazywałaś elementamego rozsądku w sprawach seksu.

- Ostrzegam cię...

- Nie ośmieliłabym się cię krytykować - przerwała jej matka niewinnie ze śladami powagi w głosie. - Ale kapitan Królewskiej Marynarki dawno powinna skończyć z jakimiś głupimi zahamowaniami.

- Nie mam żadnych zahamowań - poinformowała ją Honor z całą godnością, na jaką mogła się zdobyć.

- Skoro tak twierdzisz... ale i tak pozwalasz, by zmarnował się smakowity młody człowiek, obojętnie, zastępca czy nie.

- Fakt, że urodziłaś się na tak niecywilizowanej i rozpustnej planecie jak Beowulf, nie upoważnia cię jeszcze do podrywania mojego zastępcy! Poza tym, co ojciec by o tym powiedział?!

- Co bym powiedział o czym? - spytał, podchodząc do nich, chirurg-komandor (emerytowany) Alfred Harrington.

- A, jesteś nareszcie - ucieszyła się Honor, spoglądając mu prosto w oczy, gdyż byli równego wzrostu, i wskazała w dół na znacznie drobniejszą rodzicielkę. - Matka znowu zaczyna robić słodkie oczy do mojego zastępcy.

- Może sobie robić; i tak nie będzie miała okazji do czegoś więcej.

- Oboje jesteście siebie warci!

- Miau - skomentowała Allison i Honor z trudem zachowała powagę.

Odkąd sięgała pamięcią, jej rodzicielka czerpała nieustającą radość ze skandalizowania co bardziej konserwatywnych elementów społeczności Królestwa Manticore, które zresztą uważała za beznadziejnie pruderyjne. Jej celne, a złośliwe komentarze doprowadzały niektóre przedstawicielki wyższych klas bądź to do szału, bądź do dłużej trwającej utraty mowy. To, że była piękna, wierna mężowi i nigdy nie zrobiła nic, za co można by ją towarzysko zbojkotować, jedynie pogarszało sytuację.

Pikanterii zaś całej sprawie dodawał fakt, że gdyby miała inklinacje do postępowania zgodnego z zasadami wychowania, bez trudu zebrałaby harem samców, szczęśliwych, że się w nim znaleźli. Była drobna, zgrabna, prawie czystej orientalnej krwi - i to według standardów Ziemi. Wyraziste rysy twarzy, które u siebie Honor uważała za toporne, w jej przypadku stanowiły esencję egzotycznego piękna, a proces prolongu spowodował, że wyglądała nadal na około trzydzieści lat standardowych. Mimo że była znacznie niższa od córki, a może właśnie dlatego, przypominała treecata - była delikatna, lecz silna, pełna wdzięku, fascynująca i dla uważnego obserwatora również drapieżna. Fakt, iż zaliczano ją do najlepszych chirurgów genetycznych w Królestwie, zwiększał jedynie jej oryginalność i atrakcyjność.

Była również szczerze zaniepokojona brakiem życia seksualnego swojej jedynej córki. Prawdę mówiąc, Honor czasami sama się tym martwiła, ale nie miała ku temu specjalnie wielu okazji - to jest tak do martwienia się, jak i do ewentualnego podjęcia tegoż życia. Kapitan okrętu miał z jednej strony mnóstwo zajęć, a z drugiej - nie umawiał się na randki i nie sypiał z członkami załogi, nawet gdyby miał na to ochotę. A ona nie była pewna, czy ją ma. Powód był prosty - jej doświadczenia seksualne sprowadzały się praktycznie do zera, jeśli nie liczyć nader nieprzyjemnego epizodu w Akademii i jednego zauroczenia, które zresztą skończyło się raczej nieszczęśliwie. Dla kogoś bardziej życiowo doświadczonego powód byłby oczywisty - po prostu nie spotkała jeszcze mężczyzny, z którym chciałaby się poważniej związać.

Nie interesowały jej także kobiety - jak dotąd nikt jej specjalnie nie zainteresował, co zresztą miało swoje dobre strony. Unikało się w ten sposób części problemów zawodowych... i określonych rozczarowań osobistych. Przecież ktoś, kto wyglądał jak przerośnięta klacz, miał raczej niewielkie szansę na wzbudzenie zainteresowania u wybranego partnera, a taką właśnie żywiła opinię o sobie. Nie była tym stanem rzeczy zachwycona, ale czasami maskowana złośliwością troska matki okazywała się zdecydowanie mało zabawna. Tym razem tak się nie stało i zaskoczyła oboje, obejmując ich w rzadkiej publicznej demonstracji uczuć.

- Próbujesz mnie przekupić, żebym się poprawiła, co? -burknęła doktor Harrington.

- Nigdy nie próbuję dokonać niemożliwego, mamusiu -uśmiechnęła się niewinnie Honor.

- Jeden zero dla ciebie - ocenił ojciec i podał ramię żonie. - Chodź, Alley: Honor powinna krążyć między gośćmi, a ty chwilowo możesz zatruć życie komuś innemu.

- Ech, wy z Królewskiej Marynarki... - westchnęła z dobrze udawaną bezsilnością Allison, spoglądając wymownie na córkę. - Same kłopoty z wami...

Honor z uśmiechem obserwowała rodziców znikających w tłumie gości. Nie widywali się tak często, jak by chciała, toteż ucieszył ją przydział remontowy krążownika, bowiem stacja Vulcan krążyła wokół jej rodzinnej planety Sphinx, podczas gdy główna stocznia remontowa Królewskiej Marynarki Hephaestus orbitowała wokół bliższej o dziesięć minut świetlnych w stosunku do słońca planety Manticore. Honor wykorzystywała sytuację zgoła bezwstydnie, spędzając sporo czasu w domu i zajadając się smakołykami gotowanymi przez ojca.

Jego ostatnie słowa przypomniały jej jednak o obowiązkach gospodyni, więc wyprostowała ramiona i zagłębiła się w ciżbę gości.

Admirał Eskadry Zielonej Raul Courvosier uśmiechał się niczym dumny posiadacz, obserwując, z jaką pewnością siebie kapitan Harrington rozmawia z gośćmi. Pamiętał kościstą midszypmen, długą, chudą, składającą się z samych kolan i łokci, o trójkątnej twarzy, którą spotkał szesnaście lat temu (czyli ponad dwadzieścia siedem lat standardowych). Była całkowicie oddana służbie, nieśmiała tak, że momentami mowę jej odbierało, i zdeterminowana nie okazać tego po sobie. Poza tym przerażały ją zajęcia z matematyki a równocześnie była urodzonym taktykiem o intuicyjnej zdolności manewrowania okrętem, jakiej nigdy w życiu u nikogo nie spotkał. Była także jedną z bardziej frustrujących adeptek - taki potencjał i prawie udało jej się wylecieć z Akademii, nim zdołał ją przekonać, by wypełniała testy z matematyki równie intuicyjnie, jak wykonywała manewry w symulatorach. Kiedy jednak stanęła na nogi i nabrała pewności co do własnych możliwości, nie  było w stanie jej powstrzymać.

Sam nie miał ani żony, ani dzieci i zdawał sobie sprawę, że zbyt wielką część życia poświęcił studentom, niejako w formie rekompensaty, ale z nielicznych był tak dumny jak z Honor. Zbyt wielu z nich wyłącznie nosiło mundur Royal Manticoran Navy. Honor żyła życiem RMN i wychodziło jej to na dobre. Obserwując ją, gawędzącą z żoną jednego z oficerów, zastanawiał się, gdzie zniknął ten wstydliwy i kościsty midszypmen. Wiedział, że nadal nie lubiła przyjęć i uważała się za brzydkie kaczątko, ale nie okazywała tego i pewnego dnia ocknie się i stwierdzi, że z brzydkiego kaczątka zrobił się łabędź. Jednym bowiem z minusów procesu prolongu, zwłaszcza w jego ostatniej, udoskonalonej wersji, było przedłużenie okresu dorastania fizycznego i Honor na pierwszy rzut oka rzeczywiście nie była atrakcyjna. Miała błyskawiczny refleks i szybkość, o co zatroszczyła się grawitacja jej rodzimej planety, wynosząca 1 koma 35 g, ale z gracją niewiele miało to wspólnego, a przecież poruszała się z takim wdziękiem, iż nawet jako pierwszoroczniak przyciągała wzrok tych, którzy ignorowali dziecinne rysy. A jej twarz piękniała z wiekiem, o czym nie miała zielonego pojęcia aż do teraz. Ostre rysy wygładziły się, a migdałowego kształtu oczy, odziedziczone po matce, nadawały jej nieco trójkątnej twarzy intrygujący, nieco egzotyczny wygląd. Nigdy nie była ładna i nigdy ładną nie będzie. Natomiast stanie się piękna... kiedy tylko zda sobie z tego sprawę.

Co jedynie zwiększało jego obecne zmartwienia. Zmarszczył brwi, sprawdził czas i westchnął. Przyjęcie należało do naprawdę udanych i wyglądało, że potrwa jeszcze parę ładnych godzin, ale on nie miał tyle czasu. Musiał dograć zbyt wiele szczegółów na Manticore, a to oznaczało, że będzie musiał odciągnąć gospodynię od gości. Za co, jak się spodziewał, będzie mu tylko wdzięczna.

Prześliznął się przez tłum z wieloletnią wprawą i dotarł do Honor. Ta odwróciła się, nim zdążył się odezwać, zupełnie jakby jakiś wewnętrzny zmysł poinformował ją o jego obecności. Ponieważ Courvosier był niewiele wyższy od Allison Harrington, uśmiechnął się, spoglądając w górę.

- Niezły tu tłok, Honor -zauważył.

- Prawda, sir? - uśmiechnęła się w odpowiedzi nieco kwaśno. - I jeszcze większy hałas.

- Faktycznie. Obawiam się, że za godzinę muszę złapać prom na Hephaestusa, a wcześniej chciałbym z tobą porozmawiać. Możesz się urwać?

Przymrużyła oczy, słysząc niespodziewanie poważny ton, i rozejrzała się ukradkiem.

- Naprawdę nie powinnam... - zaczęła, ale z taką niechęcią w głosie, że Courvosier ledwie zdołał ukryć uśmiech, widząc, jak pokusa bierze w niej górę nad poczuciem obowiązku.

Wynik był z góry wiadomy, jako że tak naprawdę mogła spokojnie zniknąć z przyjęcia na kilkanaście minut, a do pokusy dochodziła ciekawość. Zacisnęła usta, podejmując decyzję, i uniosła dłoń. Na ten znak obok zmaterializował się główny steward James MacGuiness.

- Mac, możesz zaprowadzić admirała Courvosiera do mojej kabiny? - spytała, zniżając głos, by nie usłyszał nikt niepowołany.

- Naturalnie, ma'am.

- Dziękuję. Przyjdę tam, jak tylko będę mogła: najpierw muszę odnaleźć Andy'ego i uprzedzić go, że został samodzielnym gospodarzem.

- Rozumiem - tym razem Courvosier nie uśmiechnął się. - I dziękuję.

- To ja dziękuję, sir. - Honor nawet nie próbowała ukryć radości.

Courvosier odwrócił się od panoramicznego okna, słysząc odgłos otwieranych drzwi, ale odezwał się dopiero, gdy zamknęły się one za Honor.

- Wiem, że nie przepadasz za tego typu imprezami, ale to przyjęcie jest naprawdę udane, i przepraszam, że cię z niego tak bezceremonialnie wyciągnąłem.

- Biorąc pod uwagę, jak się rozwija, będę miała aż za duże czasu, by dołączyć do gości, sir. Przecież ja nawet połowy z nich nie znam! Zaproszenie przyjęło znacznie więcej ludzi z powierzchni planety, niż się spodziewałam!

- To zupełnie zrozumiałe: jesteś jedną z nich. I wszyscy są z ciebie dumni.

Machnęła lekceważąco ręką i zarumieniła się jak pensjonarka.

- Musisz cos z tym zrobić - oświadczył poważnie, a widząc jej minę, wyjaśnił: - Z tym niekontrolowanym czerwienieniem się. Skromność skromnością, ale po placówce Basilisk nie jesteś pierwszym z brzegu oficerem RMN, tylko kimś, na kogo zachowanie zwraca się szczególną uwagę.

- Miałam po prostu szczęście - zaprotestowała.

- Naturalnie - zgodził się z kamienną twarzą i dopiero widząc jej badawcze spojrzenie, uśmiechnął się złośliwie. - A tak poważnie, jeśli ci tego dotąd nie powiedziałem, naprawdę jesteśmy z ciebie dumni.

- Dziękuję - odparła cicho. - To naprawdę wiele dla mnie znaczy - usłyszeć to od pana.

- Doprawdy? - uśmiechnął się bez złośliwości i westchnął, spoglądając na złote galony na swoim rękawie. -Wiesz, naprawdę nie mam ochoty rozstawać się z mundurem.

- Przecież to tylko czasowo, sir. - Honor zmarszczyła brwi. - Prawdę mówiąc, nie rozumiem, dlaczego Ministerstwo Spraw Zagranicznych tak się przy tym upiera.

- Tak? - przekrzywił głowę i przyjrzał się jej ze zwykłym sardonicznym błyskiem w oczach. - Uważasz, że takiemu staremu oszustowi jak ja nie należy ufać w kwestiach dyplomacji międzyplanetarnej?

- Oczywiście, że nie! Sądzę natomiast, że jest pan znacznie przydatniejszy jako szef Zaawansowanego Kursu Taktyki niż dyplomata. To marnowanie czasu. Gdyby w Admiralicji mieli odrobinę zdrowego rozsądku, kazaliby ministerstwu się wypchać i dali panu dowództwo zespołu wydzielonego czy ciężkiej eskadry liniowej, sir!

- Są czasami ważniejsze rzeczy niż szkolenia, nawet zaawansowane, czy dowództwo zespołu wydzielonego. W tej chwili, prawdę mówiąc, polityka zagraniczna i dyplomacja są ważniejsze... - słysząc pogardliwe prychnięcie Honor, dodał miękko: - Nie zgadzasz się z tą opinią?

- Nie lubię polityki, sir - odparła uczciwie. - Za każdym razem, kiedy mam z nią do czynienia, sprawy się komplikują i kończą niepotrzebnymi problemami. Intrygi polityków omal nie kosztowały nas utraty systemu Basilisk i przez nich zginęła większość mojej załogi. Nie lubię polityki, polityków i dyplomacji, sir. Nie rozumiem jej i nie chcę zrozumieć ich!

- W takim razie radzę ci szybko zmienić zdanie - w głosie Courvosiera pojawiła się stalowa nuta, tak niespodziewanie, iż nawet Nimitz przyjrzał się zaskoczony cherubinkowej postaci, unosząc łeb znad ramienia Honor. -To, z kim śpisz, jest twoją prywatną sprawą, Honor, ale żaden oficer w służbie Jej Królewskiej Mości, a zwłaszcza żaden kapitan, nie może być polityczną dziewicą. Szczególnie jeśli w grę wchodzi dyplomacja.

Tym razem rumieniec był ciemniejszy, ale odruchowo Honor wyprostowała się - zupełnie jak w Akademii, gdy - wówczas jeszcze - kapitan Courvosier określał zasady postępowania. Oboje wiele przeszli od czasów zajęć na wyspie Saganami, ale pewne sprawy się nie zmieniły.

- Przepraszam, sir - powiedziała bardziej formalnie. - Chodziło mi głównie o to, że politycy zawsze są bardziej zainteresowani własnymi korzyściami albo budowaniem imperiów niż uczciwym robieniem tego, co do nich należy.

- Jakoś nie wydaje mi się, żeby książę Cromarty był w stanie docenić twoją opinię. Ani żeby była ona prawdziwa, jeśli o niego chodzi - skomentował Courvosier i gestem powstrzymał Honor, już otwierającą usta. - Wiem, że miałaś na myśli premiera i większość rządu. I całkowicie rozumiem twoją reakcję po tym, co wydarzyło się w systemie Basilisk. Tylko widzisz: obecnie dyplomacja jest sprawą absolutnie kluczową dla dalszego istnienia Gwiezdnego Królestwa Manticore. Dlatego zgodziłem się przewodniczyć delegacji wysłanej do systemu Yeltsin.

- Rozumiem, sir. Chyba nie do końca przemyślałam to, co powiedziałam, prawda?

- Prawda - zapytany uśmiechnął się lekko.

- Prawdę mówiąc, z dyplomatami niewiele miałam dotąd do czynienia. Moje doświadczenia ograniczały się do domorosłych polityków i to tego gatunku, który jest najpowszechniejszy, czyli osobników mających na uwadze tylko swoje interesy.

- Jest ich rzeczywiście sporo - przyznał Courvosier. -Ale to dotyczy zupełnie innych spraw niż polityka wewnętrzna i dlatego chciałem z tobą porozmawiać... Choć jestem trochę zaskoczony, że akurat ciebie Admiralicja wyznaczyła do tego zadania.

- Tak? - odparła, próbując ukryć bolesne zaskoczenie. Nie przypuszczała, że uważał ją za nieodpowiedzialną tylko dlatego, że nie lubiła polityki; powinien ją lepiej znać.

- Nie dlatego, że jestem zdania, że zadanie cię przerasta, czy dlatego, że nie lubisz polityki. - Courvosier potarł brew. - Tylko... co właściwie wiesz o sytuacji w systemie Yeltsin?

- Niewiele, ponieważ nie otrzymałam jeszcze oficjalnych rozkazów. W zasadzie tyle, ile przeczytałam w gazetach i w Królewskiej Encyklopedii. To niewiele, a ich marynarka nie jest nawet wylistowana w Jane's. Sądzę, że nie licząc położenia, Yeltsin nie bardzo nas dotąd interesował.

- Z twoich ostatnich słów wnoszę, że wiesz, dlaczego zależy nam, by ten system stał się naszym sprzymierzeńcem. - Było to stwierdzenie, nie pytanie, ale mimo wszystko przytaknęła.

System Yeltsin leżał o mniej niż trzydzieści lat świetlnych na północny wschód od układu Manticore i praktycznie dokładnie pomiędzy Królestwem Manticore a Ludową Republiką Haven. A jedynie kompletny idiota, albo członek partii liberalnej czy postępowej, mógł uważać, że nie dojdzie do wojny między Królestwem a Republiką. Stosunki między nimi stale się pogarszały, a przez ostatnie dwa i pół roku standardowego, kiedy to Haven próbowało zająć system Basilisk, były po prostu fatalne. Obie strony robiły co mogły, by zająć jak najlepsze pozycje, nim zacznie się nieuchronna konfrontacja. I dlatego właśnie Yeltsin stał się nagle tak ważny. Podobnie jak i sąsiedni system Endicott posiada po jednej zamieszkałej planecie i były to jedyne dwa światy skolonizowane przez ludzi w sferze mającej dwadzieścia lat świetlnych, położonej prawie pośrodku, między przyszłymi przeciwnikami. Posiadanie w tym rejonie sojusznika albo -co ważniejsze - wysuniętej bazy floty byłoby dla każdej ze stron niezwykle ważnym atutem.

- Możesz natomiast nie zdawać sobie sprawy, że chodzi o coś więcej niż strategicznie położony kawałek galaktyki - Courvosier przerwał milczenie. - Nasz rząd próbuje stworzyć strefę buforową między nami a Haven. Królestwo jest wystarczająco bogate, by prowadzić wojnę, mamy też sporą przewagę techniczną, ale brakuje nam ludzi i przestrzeni. Potrzebujemy sojuszników, a co więcej: musimy stworzyć wrażenie, że jesteśmy silni i zdecydowani przeciwstawić się Republice. W okolicy istnieje wiele neutralnych systemów, sporo z nich takimi pozostanie, gdy zacznie się walka, ale nie wszystkie. Poza tym, jest różnica między neutralnością neutralną a neutralnością przychylną.

- Doskonale to rozumiem, sir.

- Bardzo mnie to cieszy. Natomiast wracając do tego, dlaczego dziwi mnie decyzja Admiralicji... Otóż powód jest tylko jeden: jesteś kobietą.

Honor zamrugała, całkowicie zaskoczona, a Courvosier roześmiał się bez śladu wesołości.

- Obawiam się, że nie rozumiem, sir - przyznała po chwili.

- Zrozumiesz, kiedy zapoznasz się z informacjami, które dostaniesz razem z rozkazami - obiecał kwaśno. - Na razie wytłumaczę ci najważniejsze. Lepiej usiądź, bo to trochę potrwa.

Honor posłusznie usiadła, przenosząc Nimitza na kolana, i przyjrzała się z namysłem rozmówcy. Wyglądał na szczerze zmartwionego, choć nie miała bladego pojęcia, co wspólnego może mieć jej płeć z przydatnością do wykonywania zadań.

- Należy zacząć od tego, że Yeltsin został zasiedlony znacznie wcześniej niż Manticore - zaczął Courvosier tonem wytrenowanym przez lata wykładów. - Pierwsi koloniści wylądowali na planecie Grayson, jedynej nadającej się do zasiedlenia planecie systemu w roku 988 Po Diasporze, czyli prawie pięćset lat wcześniej niż nasi przodkowie tutaj. Kiedy opuszczali Ziemię, system, do którego zmierzali, nie został jeszcze zbadany, a sam proces kriogeniczny dostępny był od jakichś dziesięciu lat.

- Dlaczego, na litość boską, zapuścili się tak daleko?! Przecież systemy leżące bliżej Słońca były znacznie dokładniej zbadane?

- Były, ale przypadkiem najwłaściwiej określiłaś motywy ich postępowania - uśmiechnął się lekko, widząc jej zaskoczenie. - Bóg miał bowiem podstawowe znaczenie, choć o litości trudno mówić... System Yeltsin został skolonizowany przez fanatyków religijnych poszukujących nowego domu tak daleko od Ziemi, żeby nikt im się nie naprzykrzał. Doszli do wniosku, że pięćset lat świetlnych to wystarczająca odległość, tym bardziej, że w owym czasie nie prowadzono jeszcze nawet teoretycznych rozważań o możliwości lotów w nadprzestrzeni. Dlatego też Kościół Ludzkości Uwolnionej postawił wszystko na wiarę i wyemigrował w całości, nie mając pojęcia, co czeka emigrantów na końcu podróży.

- O rany! - jęknęła wstrząśnięta Honor: dla zawodowego oficera sam pomysł był idiotyzmem. Mógł się zdobyć na niego tylko ktoś całkowicie pozbawiony wyobraźni.

- Poczekaj, najbardziej ciekawe jest, dlaczego to zrobili - Courvosier uśmiechnął się złośliwie. - Chcieli mianowicie uciec od ,,zgubnego, korupcyjnego i niszczącego duszę wpływu techniki", koniec cytatu.

Zamilkł i ze sporą satysfakcją obserwował, jak Honor powoli odzyskuje dar wymowy.

- Użyli statku kosmicznego, żeby uciec od techniki?! -wykrztusiła w końcu. - Przecież to czysty obłęd!

- Nie do końca - Courvosier oparł się o stół i skrzyżował ręce na piersiach. - W pierwszej chwili też tak pomyślałem, ale po zastanowieniu zmieniłem zdanie. To ma sens, w pokrętny sposób, ale ma. Trzeba pamiętać, że oni odlecieli z Ziemi w czwartym wieku Po Diasporze, kiedy na planecie panowało przeludnienie, kończyły się surowce naturalne, środowisko było niewyobrażalnie zatrute... Co prawda przez poprzednie dwa stulecia sytuacja poprawiała się, jednak bardzo powoli. Na szczęście rozmaici ekoszaleńcy i inne ruchy ,,Pierwszeństwa dla Ziemi" nie zdołały wykończyć różnych inicjatyw lotów kosmicznych. Fakt, statki kolonizacyjne stanowiły poważne obciążenie dla gospodarki, ale równocześnie ich budowa doprowadziła do powstania przemysłu w...