David Morrell - Ostre Cięcie

tytuł: "Ostre cięcie"

autor: DAVID MORRELL

tytuł oryginału: "EXTREME DENIAL"

przełożył: Paweł Cłapak

tekst wklepał: dunder@poczta.fm

Amber

Redaktorzy serii: MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna: MIRELLA REMUSZKO

Ilustracja na okładce: CHARLOTTEST.

Projekt graficzny okładki: MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki: STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Copyright 1996 by Morrell Enterpriscs, Inę.

Ali rights merved

For the Polish edition

Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. 2001

ISBN 83-7169-714-7

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o.

00-108 Warszawa, ul. Zielna 39,

tel. 620 40 13, 620 81 62

Warszawa 2001.

Wydanie III

Druk: Wojskowa Drukarnia w Łodzi

* * *

Niniejsza książka jest dedykowana

Richardowi Schoeglerowi i 'Elizabeth Gutierrez.

którzy wprowadzili nas do Miasta Odmiennego

Jak ja cię kocham? Na wiele sposobów.

ElizabethBarret Browning

* * *

Spis Treści

Rozdział Pierwszy...2

Rozdział Drógi...27

Rozdział Trzeci...43

Rozdział Czwarty...58

Rozdział Piąty...74

Rozdział Szósty...92

Rozdział Siódmy...108

Rozdział Ósmy...121

Rozdział Dziewiąty...132

Rozdział Dziesiąty...155

Rozdział Jedenasty...170

Rozdział Dwunasty...187

* * *

Rozdział pierwszy

1

Decker oświadczył włoskiemu urzędnikowi imigracyjnemu, że przyjechał w interesach.

- Jakiego rodzaju?

- Handel nieruchomościami.

- Czas trwania pańskiej wizyty?

- Dwa tygodnie. Urzędnik podstemplował mu paszport.

- Grazie - podziękował Decker. Wziął swoją walizkę i wyszedł z lotniska Leonardo da Vinci. Mimo że bez problemu mógł załatwić, żeby ktoś go odebrał, wolał pokonać dwadzieścia sześć kilometrów do Rzymu autobusem. Gdy autobus utknął w gęstym śródmiejskim ruchu, co było do przewidzenia, Decker poprosił kierowcę, żeby go wypuścił i, zadowolony, że nikt oprócz niego nie wysiadł, poczekał, aż autobus pojedzie dalej. Zszedł do metra i pierwszym lepszym pociągiem przejechał jedną stację. Na ulicy zatrzymał taksówkę. Dziesięć minut później opuścił taksówkę i wrócił do metra, na następnej stacji wysiadł i ponownie zatrzymał taksówkę, tym razem mówiąc kierowcy, żeby go zawiózł do Panteonu. Prawdziwym celem jego podróży był hotel, który znajdował się o pięć przecznic dalej. Te środki ostrożności mogły wydawać się zbędne, ale Decker był przekonany, że udało mu się tak długo utrzymać przy życiu dzięki zwyczajowi zacierania śladów. Problem polegał na tym, że te wysiłki męczyły go. Decker doszedł do wniosku, że utrzymywanie się przy życiu i życie, to nie to samo. Jutro, w sobotę, miał obchodzić czterdzieste urodziny i ostatnio, z niepokojem, zaczął sobie zdawać sprawę z upływu czasu. Nie miał żony, dzieci ani domu. Dużo podróżował, ale gdziekolwiek się znalazł, zawsze czuł się obco. Rzadko widywał się z kilkoma przyjaciółmi. Jego życie sprowadzało się do pracy zawodowej. To już przestało mu wystarczać. Kiedy tylko zameldował się w hotelu, z kolumnami i z pluszowymi dywanami, wziął prysznic, żeby zwalczyć zmęczenie spowodowane podróżą i różnicą czasu, i włożył czyste ubranie. Adidasy, dżinsy, drelichowa koszula oraz granatowa bluza były odpowiednie na łagodny czerwcowy dzień w Rzymie. Poza tym tak ubierało się wielu innych amerykańskich turystów w jego wieku, więc nie będzie ściągał na siebie uwagi. Wyszedł z hotelu, wmieszał się w tłum przechodniów i przez pół godziny szedł ruchliwymi ulicami, starając się zdobyć pewność, że nikt go nie śledzi. Dotarł do najbardziej zatłoczonego miejsca w Rzymie, do placu Weneckiego, gdzie schodzą się główne arterie miasta. Gdy rozmawiał z budki telefonicznej, w tle słyszał zgiełk ruchu ulicznego.

- Halo - odpowiedział męski głos.

- Czy to Anatole? - spytał Decker po włosku.

- Nigdy o kimś takim nie słyszałem.

- Ale powiedział mi, że będzie pod tym numerem. - Decker wyrecytował numer inny niż ten, który wykręcił.

- Nie zgadzają się dwie ostatnie cyfry. To jest pięćdziesiąt siedem. Połączenie zostało przerwane. Decker odwiesił słuchawkę, sprawdził, czy nikt go nie obserwuje, i wmieszał się w tłum. Jak na razie żadnych problemów. Podając określone cyfry. głos w słuchawce przekazał Deckerowi wiadomość, że ma działać dalej. Ale gdyby głos powiedział mu: „To pomyłka", znaczyłoby, że ma się trzymać z dala, gdyż wszystko bierze w łeb. Mieszkanie, niedaleko Via Salaria, znajdowało się na pierwszym piętrze i nie było ani nadto zbytkowne, ani skromne.

- Jak minął lot? - spytał lokator. Jego głos z lekkim nowoangielskim akcentem brzmiał tak samo jak przez telefon. Decker wzruszył ramionami i rozejrzał się po skromnych meblach.

- Znasz stary żart: najlepsze jest to, co porzucasz - dokończył, zgodnie z umówionym kodem spotkania. - Przespałem większość czasu.

- Więc nie jesteś zmęczony po podróży? Decker potrząsnął głową.

- Nie chcesz się przespać? Decker stał się niezwykle czujny. Dlaczego ten facet robi taki problem ze zmęczenia po podróży? Drzemka? Czy jest jakiś powód, dla którego nie chce, żebym mu towarzyszył przez resztę dnia? Człowiek, z którym rozmawiał, nigdy wcześniej nie był jego współpracownikiem. Brian McKittrick, trzydzieści lat, sześć stóp i jeden cal wzrostu, potężna budowa ciała, krótkie blond włosy, mocne ramiona i kwadratowa szczęka - wszystko to Decker zawsze utożsamiał z graczami amerykańskiego futbolu ligi uniwersyteckiej. Właściwie McKittrick miał wiele cech, które przywodziły Deckerowi na myśl piłkarza - dławiona energia, chęć działania.

- Żadnej drzemki - oświadczył Decker. - Chcę uaktualnić kilka spraw. - Spojrzał na lampy i wtyczki w ścianach uznając, że nie należy przyjmować niczego za pewnik. - Jak ci się tu mieszka? W niektórych starych mieszkaniach jest problem z robactwem.

- Tutaj nie. Codziennie sprawdzam, czy nie ma pluskiew. Sprawdziłem tuż przed twoim przyjściem.

- W porządku. - Zadowolony, że w pokoju nie ma elektronicznego podsłuchu, Decker ciągnął dalej: - Z twoich raportów wynika, że poczyniłeś postępy.

- Jasne, znalazłem tych drani.

- To znaczy, znaleźli ich twoi kontaktowi?

- Właśnie. To miałem na myśli.

- W jaki sposób? - spytał Decker. - Reszta naszych ludzi szukała wszędzie.

- To jest w moich raportach.

- Przypomnij mi.

- Dzięki semteksowi. - McKittrick wymienił nazwę wymyślnego środka wybuchowego. - Moi kontaktowi puścili plotkę w miejscach, w których te skurczybyki lubią przebywać, że istnieje możliwość kupienia semteksu, jeśli ktoś jest w stanie odpowiednio dużo zapłacić.

- A jak zwerbowałeś swoich kontaktowych?

- W podobny sposób. Puściłem w obieg plotkę, że hojnie wynagrodzę osoby, które dostarczą mi informacje, jakich szukam.

- To Włosi?

- Do diaska, jasne, że tak. Czy nie o to właśnie chodzi? Zawory bezpieczeństwa. Wiarygodne usprawiedliwienie. Amerykanin, taki jak ja, ma tylko puścić piłkę w ruch, ale cała drużyna musi się składać z osób pochodzących z kraju, w którym pracujemy. W ten sposób po akcji nie pozostanie trop prowadzący do nas.

- Tak jest napisane w podręcznikach.

- A ty co uważasz?

- Miejscowi muszą być godni zaufania.

- Sugerujesz, że moi kontaktowi mogą nie spełniać tych wymagań? - McKittrick zapytał podejrzliwie.

- Powiedzmy, że pieniądze zachęcą ich do sumienności.

- Na miłość boską, tropimy terrorystów - powiedział McKittrick. - Czy wydaje ci się, że powinienem zdobyć informatorów, apelując do ich obywatelskiego obowiązku? Decker pozwolił sobie na uśmiech.

- Nie, wierzę w staromodne metody. Apelując do ich słabości.

- No właśnie.

- Ale chciałbym ich poznać - dodał Decker. McKittrick wyglądał, jakby czuł się nieswojo.

- Po prostu, żeby się zorientować, z kim mamy do czynienia - dodał Decker.

- Przecież to wszystko jest w moich raportach.

- Które stanowią pasjonującą lekturę. Tak się jednak składa, że zawsze lubiłem trzymać rękę na pulsie. Na kiedy możesz zorganizować spotkanie? McKittrick wahał się chwilę, po czym odparł:

- Dzisiaj, o dwudziestej trzeciej.

- Gdzie?

- Powiadomię cię. Decker wręczył McKittrickowi kawałek specjalnego papieru.

- Zapamiętaj ten numer telefonu. Już? W porządku. - Decker zaniósł papier do kuchni, polał go wodą i popatrzył, jak się rozpuszcza i znika w odpływie zlewu. - Żeby potwierdzić spotkanie, zadzwoń pod ten numer dzisiaj o dwudziestej albo, począwszy od tego czasu, co pół godziny, aż do dwudziestej drugiej. Po dziesiątej daj sobie spokój. Będzie to znaczyło, że nie udało ci się zebrać kontaktowych. W takim wypadku spróbuj umówić ich na jutro wieczór albo na pojutrze. Za każdym razem obowiązuje taki sam sposób dzwonienia. Poproś Baldwina. Moja odpowiedź będzie brzmiała „Edward".

- To jest telefon w twoim hotelu?

- Zaczynasz mnie niepokoić. Nie, ten telefon nie jest w moim hotelu. Poza tym, kiedy będziesz dzwonił pod ten numer, nie telefonuj stąd,

- Znam przepisy.

- Zadzwoń z automatu, którego nigdy wcześniej nie używałeś.

- Powiedziałem, że znam przepisy.

- Niemniej jednak nigdy nie zaszkodzi trocheje sobie przypomnieć.

- Słuchaj, wiem, co myślisz - stwierdził McKittrick.

- Doprawdy?

- Po raz pierwszy prowadzę akcję. Chcesz mieć pewność, że się do tego nadaję.

- Masz rację, wiesz, co myślę - zgodził się Decker.

- Więc nie musisz się martwić.

- Czyżby?

- Potrafię sobie dać radę. Decker opuścił budynek, przeszedł przez ruchliwą ulicę i dał znak kierowcy taksówki, żeby zatrzymał się za rogiem. Gdy już znalazł się poza zasięgiem wzroku McKittricka, który mógł go obserwować z mieszkania, przeprosił taksówkarza i powiedział mu, że zmienił zdanie i zdecydował pójść kawałek piechotą. Gdy taksówkarz odjechał, mamrocząc z niezadowoleniem pod nosem, Decker wrócił do rogu, ale nie wyłonił się zza niego. Narożna kawiarnia miała okna, które wychodziły zarówno na główną, jak i na boczną ulicę. Kryjąc się za rogiem, Decker mógł patrzeć przez boczne i frontowe okna kawiarni jednocześnie, co pozwalało mu obserwować budynek McKittricka. Słońce, które odbijało się we frontowej szybie, jeszcze skuteczniej skrywało Deckera. McKittrick wyszedł z budynku wcześniej, niż Decker się spodziewał. Postawny mężczyzna przeczesał dłonią krótkie blond włosy, nerwowo popatrzył na obie strony ulicy, energicznym ruchem zatrzymał pustą taksówkę i wsiadł do niej. Czekając, Decker musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie, żeby nie wyglądać podejrzanie. Odpiął przypięty łańcuchem do lampy motorower, który wcześniej wynajął. Otworzył niewielki bagażnik, wepchnął do niego swoją granatową bluzę, wyjął kurtkę z brązowej skóry i kask z ciemną osłoną twarzy i założył je na siebie. Zmienił w ten sposób wygląd wystarczająco, żeby McKittrick nie był w stanie go poznać, gdyby sprawdzał, czy ktoś go nie śledzi. Decker wsiadł na motorower i pojechał za taksówką. Nie uspokoiło go to spotkanie. Kłopoty, które wyczuł czytając raporty McKittricka, teraz stały się bardziej prawdopodobne. Nie chodziło wyłącznie o to, że McKittrick po raz pierwszy znalazł się na samodzielnym stanowisku. W końcu, jeśli ktoś ma zacząć karierę, kiedyś musi być pierwszy raz. Decker też miał kiedyś swój pierwszy raz. Niepokoił się tym, że McKittrick był zanadto pewny siebie i nie wykazywał się najlepszą znajomością rzemiosła, a przy tym nie grzeszył skromnością, nie zdawał sobie więc sprawy ze swojej niedoskonałości. Zanim Decker przyleciał do Rzymu, poradził przełożonym, żeby przydzielili McKittricka do innej, nie tak delikatnej akcji, ale stary McKittrick był legendą w tym zawodzie (OSS, członekzałożyciel CIA, dawny zastępca dyrektora do spraw akcji). Oczywiście chłopaka nie dało się przenieść, tak żeby ojciec nie zażądał wyjaśnień, dlaczego synowi zamyka się możliwości rozwoju. Wysłano więc Deckera, żeby się przyjrzał młodemu McKittrickowi i sprawdził, czy wszystko jest w należytym porządku. W roli piastunki, pomyślał Decker. Jechał za taksówką w gęstym ruchu, aż w końcu zatrzymał się, gdy McKittrick wysiadł przy Schodach Hiszpańskich. Decker szybko przypiął motorower łańcuchem do lampy i ruszył za nim. Było tylu turystów, że McKittrickowi nie powinno sprawiać kłopotów wmieszanie się w tłum, ale jego blond włosy, które należało ufarbować na ciemny, nie przyciągający uwagi kolor, rzucały siew oczy. Kolejne uchybienie w rzemiośle, pomyślał Decker. Mrużąc oczy przed popołudniowym słońcem, Decker poszedł za McKittrickiem obok kościoła Trinita dei Mond i w dół Schodów Hiszpańskich, do placu Hiszpańskiego. Teren ten niegdyś zajmowali sprzedawcy kwiatów, teraz pełno tu było ulicznych handlarzy, którzy rozłożyli przed sobą biżuterię, ceramikę i obrazy. Nie rozpraszały one uwagi Deckera. Szedł za McKittrickiem, skręcając w prawo obok fontannyłódki Beminiego, przepychając się przez tłum, mijając dom, w którym w 1821 roku zmarł Keats. W końcu zobaczył, że chłopak wchodzi do kawiarni. Kolejny błąd w rzemiośle, pomyślał Decker. Nierozsądne było skrycie się w miejscu, gdzie na zewnątrz kłębi się tak wielu ludzi. Gdyby ktoś go obserwował, byłby trudny do zauważenia. Decker wybrał częściowo osłonięte miejsce i przygotował się na czekanie, ale i tym razem McKittrick wyszedł wcześniej, niż Decker się spodziewał. Nie sam, lecz z Włoszką, nieco ponad dwudziestoletnią, wysoką i szczupłą, zmysłową, o owalnej twarzy otoczonej krótkimi ciemnymi włosami, z okularami zatkniętymi na czubku głowy. Była ubrana w kowbojskie buty, obcisłe dżinsy i czerwoną koszulkę, która podkreślała jej piersi. Nawet z odległości trzydziestu jardów Decker mógł zauważyć, że nie nosi stanika. McKittrick obejmował ją ramieniem. Ona z kolei otoczyła go ręką w biodrach i zatknęła kciuk w tylną kieszeń jego spodni. Ruszyli Via dei Condotti, weszli w zacienioną ulicę na prawo, zatrzymali się na schodach jakiegoś budynku, pocałowali łapczywie i zniknęli w środku.

Telefon zadzwonił o 21.00. Decker powiedział McKittrickowi, że numer, który mu podał, nie jest do jego hotelu. Był to numer automatu telefonicznego w hotelu położonym kawałek dalej, przy tej samej ulicy, gdzie Decker mógł bez ściągania niczyjej uwagi czekać w holu recepcyjnym i czytać gazetę. Począwszy od ósmej, co pół godziny podchodził do aparatu, czekał pięć minut, po czym wracał do swojego wygodnego fotela. Gdy telefon w końcu zadzwonił o dziewiątej, Decker stał obok, gotów podnieść słuchawkę.

- Halo?

- Baldwin? - dało się poznać lekki, nowoangielski akcent McKittricka.

- Edward?

- Aktualne dzisiaj o dwudziestej trzeciej.

- Gdzie? McKittrick podał mu miejsce. Decker zmarszczył brwi, gdy usłyszał, gdzie ma się odbyć spotkanie.

- Do zobaczenia. - Zaniepokojony, odwiesił słuchawkę i wyszedł z hotelu. Był jednak zmęczony po podróży i wolałby tego wieczoru odpocząć, tym bardziej że pracował przez całe popołudnie; wcześniej udał się do międzynarodowej agencji handlu nieruchomościami, w której rzekomo został zatrudniony, i zameldował się w niej, potwierdzając w ten sposób swoją przykrywkę. Jego kontaktowy w agencji dał mu paczkę wielkości książki, którą przysłano dla Deckera. Po powrocie do pokoju hotelowego Decker sprawdził, czy półautomatyczny pistolet, walther .380 znajdujący się w paczce, jest sprawny. Mógł wybrać silniejszą broń, ale wolał walthera. Niewiele większego od dłoni, z kaburą, którą można było przypiąć do pasa dżinsów, przy kręgosłupie. Gdy miał rozpiętą bluzę, broń nie odznaczała się pod ubraniem. Nie dawała mu jednak poczucia całkowitego bezpieczeństwa. Było ich pięcioro - wysoka, atrakcyjna kobieta, którą Decker widział wcześniej z McKittrickiem, i czterech mężczyzn; wszyscy Włosi, w wieku od dwudziestu do trzydziestu lat, szczupli, o włosach gładko zaczesanych do tyłu. Ich wygląd świadczył, że mają takie same upodobania - kowbojskie buty, dżinsy, klamry od pasków w stylu Dzikiego Zachodu. Palili nawet ten sam rodzaj papierosów - malboro. Ale łączyło ich jeszcze coś silniejszego - duże podobieństwo rysów. Byli rodzeństwem. Towarzystwo siedziało w prywatnej sali nad kawiarnią, niedaleko Piazza Colonna jednej z najruchliwszych, handlowych części Rzymu. Deckera niepokoiło, że mają się spotkać właśnie w tym miejscu. Nie tylko było ono zbyt ruchliwe, ale również wydawało się niemożliwe, żeby McKittrick mógł zarezerwować salę w tak popularnym klubie nocnym, z tak małym wyprzedzeniem. Liczne puste butelki po winie i piwie stojące na stole nie pozostawiały wątpliwości, że towarzystwo przebywało w tym miejscu już dość długo przed przybyciem Deckera. McKittrick przyglądał się wszystkim z kąta sali, a Decker przywitał się i od razu przeszedł do sedna sprawy.

- Ludzie, których ścigamy, są niezwykle niebezpieczni - powiedział po włosku. - Nie chcę, żebyście robili cokolwiek, co stanowiłoby dla was ryzyko. Jeśli któreś z was ma choćby najmniejsze podejrzenia, że ściągnął na siebie ich uwagę, niech się wycofa. Niech zgłosi to mojemu przyjacielowi. - Wskazał na McKittricka. -1 zniknie.

- Czy w takim wypadku wciąż należałaby się nam premia? - spytał jeden z braci.

- Oczywiście.

- To bardzo uczciwe postawienie sprawy. - Młody człowiek dopił piwo ze szklanki. Od gęstego dymu w pomieszczeniu, Deckera zaczęło drapać w gardle. Dym pogłębił również ból głowy, który był efektem zmęczenia po podróży.

- Skąd macie pewność, że znaleźliście właściwych ludzi? Jeden z braci parsknął śmiechem.

- Czy powiedziałem coś zabawnego? - spytał Decker.

- Ty nie. Oni - ta grupa, którą mieliśmy znaleźć. Od razu wiedzieliśmy, kim są. Studiowaliśmy z nimi na uniwersytecie. Zawsze gadali jak szaleńcy.

- Włochy dla Włochów - odezwała się siostra. Decker spojrzał na nią. Do tej pory niewiele mówiła. Zmieniła koszulkę na niebieską. Mimo że na wierzch włożyła drelichową kurtkę, było jasne, że dziewczyna nadal nie ma stanika.

- Nie mówili o niczym innym. Włochy dla Włochów. - Dziewczyna miała na imię Renata. Na chłopięcych, krótkich czarnych włosach nadal pozostawiła zatknięte okulary. - Ciągle uskarżali się na Wspólnotę Europejską. Twierdzili, że zniesienie granic narodowych sprawi, że obcy zaleją Włochy. Oskarżali Stany Zjednoczone, że popierają ruch dążący do zjednoczenia Europy, że starają się zorganizować nowe, rozległe rynki dla amerykańskich towarów. Jeśli reszta Europy chce być skorumpowana, świetnie, ale Włochy muszą walczyć, żeby Stany Zjednoczone nie zdominowały ich gospodarczo i kulturowo. Więc gdy w zamachach bombowych zaczęli ginąć amerykańscy dyplomaci, właśnie ci ludzie najpierw przyszli nam na myśl. Szczególnie po telefonach na policję, gdy nazwali się Dziećmi Mussoliniego. Mussolini był jednym z ich bohaterów.

- Skoro ich podejrzewaliście, dlaczego nie poszliście na policję? - spytał Decker. Renata wypuściła dym i wzruszyła ramionami.

- Dlaczego? Ci ludzie byli kiedyś naszymi przyjaciółmi. Nam nie robią krzywdy. Ale gdyby wypuszczono ich z więzienia, z powodu niewystarczających materiałów dowodowych...

- Może władze byłyby w stanie znaleźć wystarczające dowody? Renata zaśmiała się kpiąco. Gdy poruszyła szczupłym, zmysłowym ciałem, piersi pod koszulką zafalowały.

- Zapewniam cię, że ci ludzie nie są głupcami. Nie zostawiliby żadnych dowodów.

- Więc powtórzę swoje pytanie. Skoro nie ma dowodów, skąd wiecie, że znaleźliście właściwych ludzi?

- Ponieważ od czasu gdy Brian zaczął nam płacić - wskazała na McKittricka, a Decker zaniepokoił się, że McKittrick podał swoje prawdziwe imię bacznie obserwowaliśmy naszych przyjaciół. Pewnej nocy śledziliśmy ich. Jechali samochodem kilkaset metrów za limuzyną ambasadora, gdy odwożono go do ambasady po przedstawieniu operowym, w chwilę potem ambasador zginął w zamachu bombowym. Na pewno użyli zdalnie sterowanego detonatora. Decker skrył napięcie, które na chwilę odebrało mu głos. Zamach na ambasadora Robbinsa był atakiem, który sprawił, że najbardziej wpływowe osoby w Waszyngtonie pozbyły się swej zwyczajowej powściągliwości i zaczęły domagać się, żeby uczynić coś, co powstrzymałoby te potwory - w jakikolwiek sposób. McKittrick zdobył tak wiele przychylnej uwagi przełożonych Deckera, gdyż ktoś wywierał na nich presję. Jeśli kontaktowi McKittricka umieliby rozpoznać terrorystów odpowiedzialnych za zamach, rozwiązałoby to połowę problemu. Druga połowa, to co zrobić z pozyskaną informacją.

- Może akurat przypadkowo tam byli? - zauważył Decker.

- Odjechali śmiejąc się. Decker poczuł, jak coś go ściska za gardło.

- Wiecie, gdzie mieszkają?

- Renata podała mi ich adres - wtrącił McKittrick. - Ale oczywiście nie będą tam siedzieć wiecznie. - Wykonał wymowny gest ręką. - Trzeba się z nimi szybko rozprawić. Kolejny błąd w sztuce, zauważył Decker z obawą. Kontaktowi nigdy nie powinni znać myśli koordynującego. I co McKittrick miał na myśli mówiąc: „rozprawić się"?

- Renata mówiła mi, że jest pewien klub, do którego często chodzą - powiedział McKittrick. - Gdyby udało nam się zebrać ich wszystkich...

- Coś ty, do cholery, wyrabiał? - spytał ze złością Decker, gdy szedł z McKittrickiem po zakończonym spotkaniu.

- Nie wiem, o czym mówisz. Decker rozejrzał się uważnie. Zmrużył oczy przed reflektorami licznych, mijających ich samochodów, chwycił McKittricka za lewe ramię i skierował w boczną uliczkę, z dala od hałaśliwego nocnego życia.

- Przez ciebie możemy nie wykonać zadania - wyszeptał ochryple Decker, kiedy tylko wydostali się z tłumu przechodniów. - Podałeś im swoje prawdziwe imię. McKittrick wydawał się zażenowany i nie odpowiedział.

- Sypiasz z tą kobietą kontynuował Decker. - Czy twój instruktor nie wyjaśnił ci, że nigdy nie wolno wchodzić w osobiste układy z kontaktowymi?

- Dlaczego sądzisz, że sypiam z...?

- Dziś po południu usiłowałeś na stojąco naśladować sztuczne oddychanie ustausta.

- Śledziłeś mnie?

- Nie było to specjalnie trudne. Łamiesz tyle zasad, że nie mogę nadążyć z wyliczaniem... Piłeś z nimi, zanim przyszedłem - czuć od ciebie alkohol.

- Chciałem, żeby nie byli przy mnie skrępowani.

- Forsa - oświadczył Decker. - To sprawia, że nie są skrępowani. Nie twoja urocza osobowość. To jest biznes, a nie klub towarzyski. I co miałeś na myśli mówiąc: „rozprawić się z nimi"?

- „Rozprawić się"? Nie pamiętam, żebym coś takiego powiedział...

- Dla mnie brzmiało to, jakbyś w obecności obcych sugerował, że ludzie, których ścigamy, będą... - Mimo cichego tonu głosu i ustronności uliczki Decker nie mógł zdobyć się na wypowiedzenie tych obciążających słów.

- Ostre cięcie - odezwał się McKittrick.

- Co?

- Czyż nie tak brzmi nowy eufemizm? Kiedyś mówiło się: „powstrzymać za pomocą ekstremalnych środków". Teraz jest: „zastosować ostre cięcie".

- Gdzie, do diabła, słyszałeś...?

- Czy nie o to chodzi w tej akcji? Te sukinsyny będą zabijały, aż ktoś w końcu definitywnie położy temu kres. Decker odwrócił się gwałtownie, wpatrując się w przechodniów spacerujących po oświetlonej ulicy, zaniepokojony, że ktoś mógł ich podsłuchać.

- Czyś ty zwariował? Czy mówiłeś jeszcze komuś to, co właśnie powiedziałeś mnie? McKittrick zawahał się nieznacznie.

- Tej kobiecie? - dopytywał się Decker. - Powiedziałeś tej kobiecie?

- Cóż, musiałem jej przedstawić, o co chodzi. Jak inaczej miałem ich pozyskać dla sprawy?

- Jezu! - wymamrotał Decker.

- Zawór bezpieczeństwa. Wymyśliłem konkurencyjną szajkę. To oni zlikwidują właściwych ludzi, zadzwonią na policję i podadzą się za Dzieci Mussoliniego.

- Mów ciszej, do cholery.

- Nikt nie będzie mógł udowodnić, że maczaliśmy w tym palce.

- Ta kobieta będzie mogła - zauważył Decker.

- Nie, jeśli zniknę, a ona nie będzie miała dowodów materialnych.

- Wie, jak się nazywasz.

- Zna tylko moje imię - odparł McKittrick. - Kocha mnie. Zrobi dla mnie wszystko.

- Ty... - Decker w ciemności nachylił się blisko w stronę McKittricka, żeby być pewnym, iż tylko on może usłyszeć jego gniewny szept. - Posłuchaj mnie uważnie. Rząd Stanów Zjednoczonych nie ucieka się do zamachów. Nie tropi i nie zabija terrorystów. Zbiera dowody i zleca sądom wymierzenie odpowiedniej kary.

- Tak, pewnie, oczywiście. Tak jak Izraelici nie wysłali drużyny komandosów, żeby zlikwidować terrorystów, którzy zabili jedenastu żydowskich sportowców na olimpiadzie w Monachium w 1972 roku.

- To, co zrobili Izraelici, nie ma z nami nic wspólnego. My nie zajmujemy się zamachami.

- Świetnie. Teraz ty mnie posłuchaj - powiedział McKittrick. - Jeśli pozwolimy tym sukinsynom zwiać, bo zabraknie nam ikry, żeby zrobić, co należy, obydwaj wylecimy z pracy.

- Jutro w południe.

- Co?

- Idź do swojego mieszkania i pozostań tam - powiedział Decker. Nic nie rób. Nie kontaktuj się z tą kobietą. Nie wychodź po gazetę. Nie rób absolutnie n i c. Punktualnie w południe zapukam do twoich drzwi i powiem ci, jaka jest w twojej sprawie decyzja przełożonych. Na twoim miejscu już spakowałbym rzeczy. Szczęśliwych czterdziestych urodzin, powiedział Decker sam do siebie. Jego zmizerowana twarz odbijająca się w łazienkowym lustrze świadczyła o tym, jak kiepsko spał. Nawet podczas snu myślał o McKittricku. Nasilał się ból głowy spowodowany dławiącym smrodem dymu papierosowego, który musiał wdychać poprzedniego wieczoru. W żałądku ciążył mu posiłek, dostarczony przez obsługę hotelu do pokoju późnym wieczorem, a składający się z fettucine i z kurczaka marsala. Na nieregularnej twarzy wyraźnie pojawiło się kilka nowych zmarszczek. Obok intensywnie niebieskich oczu widać było kurze łapki. Na domiar złego znalazł siwy włos w swojej przydługiej, falistej jasnej czuprynie. Sobotni poranek. Dla większości ludzi to początek weekendu, pomyślał Decker, ale nie w moim zawodzie. Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni miał wolny czas. Nie wiadomo z jakiego powodu, nagle przypomniał sobie, jak śledził McKittricka na Hiszpańskich Schodach i mijał dom, w którym zmarł Keats. Wyobraził sobie umierającego Keatsa, dławionego i obezwładnianego przez gruźlicę. Taki młody, a tyle już osiągnął. Potrzebuję trochę wolnego czasu. Decker włożył dres i starając się nie zwracać uwagi na spaliny i zatłoczone chodniki, pobiegł do międzynarodowej firmy konsultującej handel nieruchomościami, w której zameldował się dzień wcześniej. Był zadowolony, że jego uniki powstrzymają kogoś, kto by chciał go śledzić. Pokazał przepustkę i wpuszczono go do gabinetu, w którym znajdował się telefon z szyfratorem. Pięć minut później rozmawiał ze swoim kierownikiem w podobnej, międzynarodowej firmie konsultującej handel nieruchomościami, w Aleksandrii, w Wirginii. Rozmowa trwała piętnaście minut i jeszcze bardziej go zdenerwowała. Dowiedział się, że ojciec McKittricka wie o zamiarach Deckera. Prawdopodobnie młody McKittrick zadzwonił do ojca późno wieczorem poprzedniego dnia (Decker mógł tylko mieć nadzieję, że rozmawiał z automatu ulicznego i zachował dyskrecję). McKittrick senior, który był nie tylko legendą środowiska wywiadowczego, ale również pełnił dawniej funkcję prezesa Rady Bezpieczeństwa Narodowego, i wciąż posiadał znaczne wpływy polityczne, podał w wątpliwość profesjonalizm Deckera i oskarżył go, że ten usiłuje odesłać jego syna, a jego zasługi w odnalezieniu terrorystów przypisać sobie. Mimo że przełożony Deckera oświadczył, iż prywatnie trzyma jego stronę, rozwaga i wizja przyszłej emerytury zmuszają go do zignorowania ostrzeżeń Deckera i pozostawienia McKittricka na miejscu.

- Niańcz go - nakazał przełożony. - Ustrzeż go przed popełnianiem błędów. Sprawdź pozostałe informacje z jego raportów. Przekażemy je wszystkie władzom włoskim i ściągniemy was obydwóch. Przyrzekam, że już nigdy nie będziesz musiał z nim pracować.

- Nie martwię się o przyszłość, tylko o to, co się dzieje teraz. Decker wrócił do hotelu biegiem, ale to nie rozładowało jego zdenerwowania. Na podłodze w pokoju hotelowym rozłożył ręczniki, zrobił sto pięćdziesiąt pompek i tyle samo przysiadów. Z silnych ramion, wąskich bioder i muskularnych nóg spływał mu pot. Przećwiczył kilka ruchów wschodnich sztuk walk, wziął prysznic i włożył świeże dżinsy i czystą płócienną koszulę. Pod brązową skórzaną kurtką skrył pistolet. Nadal dokuczał mu żołądek. Było dokładnie południe, kiedy, zgodnie z planami, Decker zapukał do drzwi McKittricka. Nikt nie odpowiedział. Decker zapukał ponownie, poczekał chwilę, zmarszczył brwi, zapukał po raz trzeci, odczekał, rozejrzał się w obydwie strony korytarza i wyjął wytrych ukryty w kołnierzu kurtki. Dziesięć sekund później znalazł się w mieszkaniu z bronią gotową do strzału. Zamknął za sobą drzwi. Czy McKittrick go nie posłuchał, czy też coś mu się stało? Decker zaczął z uwagą przeszukiwać mieszkanie. W salonie nie było nikogo. Łazienka, kuchnia i sypialnia, łącznie z szafami w ścianie, również okazały się puste. Decker nienawidził szafnigdy nie wiadomo, co może się w nich czaić. W napięciu dokończył przeszukiwanie, usiadł na wyściełanym krześle w salonie i przeanalizował możliwości. Wszystko w mieszkaniu znajdowało się na właściwym miejscu, ale to o niczym nie świadczyło. McKittrick mógł gdzie indziej wpaść w kłopoty. Albo, po raz drugi przyszło na myśl Deckerowi, ten sukinsyn mnie nie posłuchał. Decker postanowił poczekać i w tym czasie jeszcze raz przeszukał mieszkanie McKittricka, tym razem szczegółowo. Przejrzał każdą szufladę, zaglądając pod nią i za nią; sprawdził pod materacem i pod łóżkiem; pod fotelami i pod kanapą; w żyrandolach; w sedesie i za nim. To, co znalazł, wprawiło go w osłupienie. McKittrick nie tylko nie zniszczył notatek po wysłaniu raportów, ale ukrył je w miejscu łatwym do przewidzenia pod papierem, na półce w kuchni. Decker obok nazwisk członków grupy, których poznał poprzedniej nocy, znalazł tam adresy, między innymi adres budynku, do którego McKittrick wszedł poprzedniego dnia z Renatą. Znalazł również informację, gdzie znajduje się Klub Tybru. Decker nauczył się wszystkiego na pamięć. Włożył notatki do salaterki, spalił je, roztarł popiół na proszek, wyjrzał przez niewielkie okno kuchenne, zobaczył ceglany mur po drugiej stronie zaułku i wyrzucił popiół, tak żeby rozwiał go wiatr. Oprócz dolegliwości żołądkowych doskwierał mu głód. Odkroił sobie kromkę chleba, wrócił do salonu i zjadł ją powoli, cały czas obserwując drzwi. Dochodziła już czternasta. Decker miał coraz więcej obaw. Cóż innego mogę zrobić? zastanawiał się. Mógł wrócić do międzynarodowej firmy handlu nieruchomościami i wykonać alarmu...