Daniken Erich - Dzien w ktorym przybyli Bogowie, E-booki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Erich von Daniken ___________________________________________________________________________ __ DZIEŃ, W KTÓRYM PRZYBYLI BOGOWIE ___________________________________________________________________________ __ I. Cudowna podróż w epokę kamienną Dwie rzeczy nie mają granic: wszechświat i ludzka głupota Albert Einstein (18791955) Już pierwszego wieczora w Gwatemali zdarzyło się coś, czego nie lubię, kiedy mam zamiar nie nagabywany pomyszkować sobie w jakimś kraju. W hallu hotelu "El Dorado" usłyszałem, że ktoś wywołuje moje nazwisko trzeci program telewizji prosił mnie o wywiad. W Gwatemali byłem przed pięciu laty. Od tamtej pory stolica tego kraju przeżyła wielki rozwój. O ile jednak dumna sylwetka centrum pełnego rozmigotanych reklam prawie się nie zmieniła, o tyle pozostała część sześćsettysięcznego miasta leżącego 1493 m n.p.m. między wul kanami Agua a Fuego, tętni nowym życiem. Republika Gwatemali nie chce być ciągle krajem rozwijającym się, pragnie wyjść z izolacji, w jakiej znalazły się mniejsze narody. Rozbudzone ambicje odczuwa się tu na każdym kroku. Około 60 % ludności stanowią Indianie, 25% Metysi reszta to biali, z których większość mieszka tu od pokoleń. Miasto Gwatemala będzie dla nas w najbliższych dniach bazą wypadową wypraw do starożytnych siedlisk Majów, pierwszym celem zaś Tikal. Samolotem towarzystwa lotniczego "Aviateca" lecimy naza jutrz w południe do Flores nad jeziorem Peten Itz . W nowym budynku dworca lotniczego wita nas potworna duchota. Pod eternitowym dachem hali przypominającej hangar żar jak w piecu. Nie znaleźliśmy samochodu terenowego, wynająłem więc półciężarówkę datsuna. Po wiedziano mi też, że droga do Tikal jest w doskonałym stanie. Byłem przyzwyczajony do informacji tego rodzaju. Z każdym przejechanym kilometrem oczekiwałem więc niespodziewanego końca równiutkiej wstęgi asfaltu nic takiego się jednak nie stało. Jak nam obiecywano, jechaliśmy dobrą drogą, mijając fincas, ogromne majątki ziemskie z plantacjami kawy i kukurydzy. Aż do Tikal sześćdziesięcio kilometrowa droga była równa jak stół. Gdyby ulewne tropikalne deszcze nie ograniczały widoczności, przybylibyśmy na miejsce już po godzinie jazdy. A tak dopiero o późnym zmierzchu dotarliśmy do szlaba nu zamykającego wjazd do Archeologicznego Parku Narodowego Tikal. Ralf, chemik in spe a zarazem mój towarzysz podróży, podobnie jak ja wypatrywał hotelu "Jungle Lodge", w którym spędziłem kilka dni przed siedemnastu laty. Przy drodze znajdowały się wówczas tablice infor macyjne. Teraz nie było żadnej. Seĺores. zawołałem w kierunku trzech Indian siedzących na ziemi. Gdzie jest "Jungle Lodge" ? Spojrzeli na mnie tępo. Czy mój hiszpański był aż tak niezrozumiały, a może oni znali tylko jeden z szesnastu indiańskich dialektów, którymi po dziś dzień mówi się w Gwatemali? Dodałem gazu. Granatowe chmury deszczowe sprawiły, że zmierzch zapadł szybciej niż zazwyczaj. Gdzieniegdzie jaśniały prostokąty niewielkieh okien rozświetlonych słabymi żarówkami, przed ubogimi chatami dymiły pochodnie. Po chwili poczuliśmy swojski zapach węgla drzewnego. Nagle datsun zaczął podskakiwać na wybojach, skręciłem więc w kie runku światła widocznego między dwoma olbrzymimi puchowcami. [Puchowiec (Ceibapentandra) drzewo, z którego jajowatych owoców o długości do 15 cm wydobywa się wełnisty puch, stosowany jako materiał tapicerski oraz wypełnienie kamizelek ratunkowych (kapoków).] Pod okapem drewnianej chaty jakiś starzec palił fajkę. Wcale nie przeszkadzał mu deszcz, który zaczynał właśnie bębnić po dachu naszego samochodu zamieniając zarazem drogę w grzęzawisko. Przepraszam zapytałem najpierw po hiszpańsku, a potem po angielsku. Jak dojechać do "Jungle Lodge"? Starzec pokręcił głową, ale nie była to chyba odpowiedź. Nagle przypomniało mi się, że hotel stał na niewielkim wzgórzu. Droga, którą jechaliśmy, zamieniła się w potok. Ta woda płynie z góry rzucił Ralf z humorem. Skręciłem w łożysko strumienia i ruszyłem pod prąd. Datsun jęczał podskakując na korzeniach i głazach. Wreszcie reflektory prześliznęły się po znisz czonej drewnianej tablicy, na której widniał czerwony napis: JUNGLE LODGE. Samochód kołysał się sunąc wśród drzew i krzaków. Gdzieś tu znajduje się zapewne budynek hotelu i bungalowy. Zatrzymałem wóz, zgasiłem reflektory. Kiedy oczy przyzwyczaiły się nam do ciemności, ujrzeliśmy nie oświetlony, wydłużony budynek, pokryty dachem z liści palmowyeh i łyka. Ze środka dobiegały męskie głosy. Wszystko było nieco niesamowite. Zawołałem Halo, a zaraz potem: "Buenos tardes!" Usłyszeliśmy kroki. Za drzwiami ktoś zapalił zapalniczkę, po chwili zajaśniało światło. Roztańczony płomień oślepiał padając nam prosto w twarz. Trzymający świecę człowiek o posturze zapaśnika wagi ciężkiej spojrzał na mnie przyjaźnie. Bienvenidos! Seĺor von D„niken? Przez dłuższą chwilę olbrzym przyglądał mi się badawczo. Bienvenidos, don Eric! powiedział w końcu niskim i jakby melancholijnym głosem. Rozbłysła latarka. Ujrzałezn poczciwą twarz o długim, wąskim nosie. Mężczyzna miał koło pięćdziesiątki, był ubrany w brązową bawełnianą koszulę w żółtą kratę i o wiele za ciasne zielone spodnie ze sztruksu, nie prane od niepamięt nych czasów. Skąd pan mnie zna? Olbrzym przedstawił się pod okapem, po którym z szumem spływały potoki deszczu: Jestem Julio Chaves. Proszę mi mówić Julio. Wymawiał "j" jako twarde, gardłowe "h". Czy mogę do pana mówić don Eric? Proszę mi mówić Erich! zgodziłem się, lecz nadal mówił do mnie "Don Eric". W kilku słowach wyjaśnił, że jest Gwatemalczykiem ale pochodzi z Europy i jest inżynierem budownictwa, że archeologiczna pasja kazała mu przez wiele lat studiować historię Tikal i innych ośrodków kultowych Majów, że przeczytał wszystkie hiszpańskie wydania moich książek, zna zamieszczone w nich zdjęcia i widział mnie wczoraj w telewizji. Dlaczego nigdzie nie pali się światło? Ze względu na moskity. Olbrzym z rezygnacją opuścił ręce, kiedy jednak brązowawy owad wielkości chrabąszcza wkręcił mi się we włosy, Julio bez wahania palnął mnie swoją wielką łapą. Pardon! powiedział i pstryknąwszy palcami cisnął martwego owada w deszcz, a potem szerokim gestem zaprosił nas do środka. Jeden z trzech obecnych tam mężczyzn zapalił natychmiast przedpotopową latarnię. Gdzie są goście hotelu? zacząłem się dopytywać patrząc na resztki minionej świetności pomieszczenia. Poza nami nie ma nikogo. Ludzie nocują tu tylko w ostateczności powiedział Julio. Kiedy byłem tu ostatni raz, hotel "Jungle Lodge" był jeszcze nowy. Mieszkali w nim archeolodzy, studenci, turyści. Od kiedy jednak asfaltowa szosa połączyła Tikal z Flores, turyści wołą eleganckie hotele w mieście. Archeolodzy natomiast już się tu nie pojawiają, bo prac wykopaliskowych w Tikal prawie się nie prowadzi. Hotele, nie mające klientów, podupadają jeszcze prędzej, niż je budowano. W tropikalnej dżungli ząb czasu daje znać o sobie znacznie szybciej niż gdzie indziej. Moskitiery w oknach są dziurawe, materace i pościel wilgotne, za to z pryszniców woda ledwie kapie. Razem z Juliem i pozostałymi mężczyznami siedzieliśmy w "jadalni" wokół świecy. Nagle na dworze coś zaczęło warczeć uruchomiono prądnicę. Po chwili rozjarzyły się gołe żarówki. Dekoracja, jaka zainspirowałaby Hitchcocka do napisania sceny dramatycznego morderstwa! Półmrok. Przy stole sześciu zmęczonych mężczyzn trzej o twarzach pokrytych nieświeżym zarostem podają sobie po kolei butelkę rumu. Na ścianie za ladą wiszą zardzewiałe klucze do pokoi i zblakły kalendarz sprzed trzech lat wydany przez jakąś frmę ubezpieczeniową. Wielkie pożółkłe prześcieradło, na którym widać jakby odbicie steli Majów, dzieli długie pomieszczenie na dwie części. Poza tym stoi tu jeszcze wiele stołów pomalowanych na brązowo. Dziury między dachem a ścianami zapewniają stały dopływ świeżego powietrza i ułatwiają bezustanne wizyty wszelkiego latającego robact wa. Słychać brzęczenie moskitów, które tak długo obmacują czułkami ściany, podłogę i stoły, aż trafą w końcu z satysfakcją na ludzkie ciało. Indiańska dziewczyna gdzie ukrywała się dotąd? podaje nam sznycle wołowe z nie omaszczonym ryżem. Wygłodniali rzucamy się na jedzenie. Dobra psu i mucha! (Któregoś dnia zaszedłem do kuchni i zrobiło mi się niedobrze. Na stole lażały kawałki mięsa, owoce i jarzyny, na których roiło się od much i mrówek. Garnki i patelnie były pokryte zakrzepłym starym tłuszczem. Przez następne cztery dni żywiliśmy się wyłącznie orzeszkami z puszki i cocacolą.) Julio i brodacze zanieśli nasze bagaże do bungalowu nr 3. Umówiliś my się na dziewiątą rano o wiele za późno, bo o śnie i tak nie było co marzyć. Ze zmęczenia można się było wprawdzie jakoś przyzwyczaić do ciasnego łóżka pokrytego pleśnią, ale z moskitami nie dało się znaleźć żadnej płaszczyzny porozumienia. Szparę pod drzwiami i dziury w siatkach umieszczonych w oknach pozaklejałem wrrawdzie plastrem, którego wielkie rolki zawsze wożę ze sobą, ale wobec pluskiew i innych pasożytów byliśmy bezradni gryzły nas bez przerwy w łydki, uda i co szlachetniejsze części ciała. Znalazły chyba szczególne upodobanie w szwajcarskiej krwi. Założyliśmy dżinsy i obwiązaliśmy nogawki w kostkach sznurowadłami. Ale nie spaliśmy nadal, bo na dworze odzywały się jakieś zwierzęta. Ustawiczne "uuurch, uuurch, uuurch aż do bólu wwiercało się w uszy. O siatki w oknach obijały się chrabąszcze. Czy w ogóle udało nam się zasnąć? Jeśli tak, to zapadaliśmy w sen tylko na krótkie chwile pod narkozą zmęczenia. O pierwszym brzasku wstaliśmy, zjedliśmy trochę orzeszków z puszki, a potem obolali powlekliśmy się do datsuna na pierwszym biegu, podskakując na wybojach koryta wczorajszej rzeki, która dziś na powrót przeobraziła się w drogę, pojechaliśmy do Tikal. Tikal, najstarsze miasto Niziny Maya O brzasku Tikal sprawiało wrażenie miasta duchów. Szare welony mgły wznoszące się nad akropolem otulały szczyty piramid. Spod stóp uciekały nam jaszczurki. W zaroślach hałasował grzechotnik prze płoszyliśmy go jednak rzucając kamieniami. Tikal jest najstarszym miastem Majów znaleziska świadczą, że istniało już w VIII w. prz. Chr. Starożytny Rzym założono podobno w 753 r. prz. Chr. Wprawdzie rozkwit Tikal przypada wprawdzie na ten sam okres, łecz ekspansja tej zdumiewającej struktury urbanistycznej wymyka się wszelkim porównaniom z innymi wielkimi miastami tamtej epoki. Obszar, uznany przez rząd Gwatemali za Archeologiczny Park Narodowy, obejmuje 576 km2. Znajduje się tu ogromne skupisko ruin w większości pokrytych bujną roślinnością świadczących, że niegdyś stały tu "nowoczesne" wówczas budowle. W "city", strefie obejmującej około 16 km2, zlokalizowano mniej więcej trzy tysiące zabytków, z których część już odkopano. Są to domy mieszkalne i pałace, rezydencje władców, tarasy, platformy, piramidy oraz ołtarze łączą je ulice o kamiennej nawierzchni, przy których znajdują się wielkie place do obrzędowej gry w piłkę. Lotnicze zdjęcia radarowe wykazały również istnienie podziemnej sieci kanalizacyjnej systemu irygacyjnego rozciągającego się na cały Jukatan. Infrastruktura wodo ciągowa była równie niezbędna jak ogromne, planowo rozmieszczone zbiorniki wodne, z których siedem odkryto w strefie wewnętrznej, trzy zaś w zewnętrznej Tikal nie leży ani nad rzeką, ani nad jeziorem. Ludność tego miasta w okresie narodzin Chrystusa eksperci oceniają dziś na około 5090 tys., a jest to liczba, którą jeśli weźmie się pod uwagę wielkość metropolii w trakcie odkopywania dalszych znale zisk trzeba będzie zapewne skorygować w górę. Proszę mi powiedzieć, don Eric, dlaczego Tikal zbudowano właśnie tu, w sercu dżungli, nie zaś nad brzegami jeziora Peten Itza, odległego zaledwie o czterdzieści kilometrów? Dlaczego właśnie tu? Don Eric nie wie. Może przez przypadek... odparłem, żeby spoconemu olb rzymowi dać choćby namiastkę odpowiedzi. Brązowym grzbietem dłoni Julio zaczął nerwowo trzeć czoło zlane potem. Bzdura! Tu nie ma mowy o żadnym przypadku! Tikal to matematycznoastronomiczne monstrum... Julio zaczynał się robić gadatliwy. Wyniośle wskazał na siedemdziesięciometrową piramidę leżącą z prawej. Oto świątynia IV! Potem wskazał na lewo, gdzie stała piramida "tylko" czterdziestometrowa. Oto świątynia I. Jeśli przeciągnie pan linię prostą między środkiem świątyni I a środkiem świątyni IV, to 13 sierpnia linia ta wskaże dokładnie azymut Słońca [Azymut kąt zawarty między południkiem miejscowym a południkiem przecho dzącym przez obserwowane ciało niebieskie, mierzy się go od południa na zachód, północ i wschód.] o zachodzie. Przed nami widać świątynię III. Linia prosta łącząca świątynię I z III wskazuje dzień równonocy, kolejna prosta, między III a IV, wschód Słońca pierwszego dnia zimy. I co pan na to, don Eric! Don Eric milczał, ale Julio spostrzegł jego sceptyczne spojrzenie. Świątynia V, ta z tyłu, leży dokładnie na wierzchołku kąta prostego, którego ramiona biegną do świątyni I i IV! Spojrzał na mnie z radością. No i co z tego? Istnieje znacznie więcej budowli, które tworzą ze sobą kąt prosty. Cóż w tym dziwnego? Julio zbliżył się do mnie prawie groźnie. Ma pan kompas? [ Pobierz całość w formacie PDF ] |